บทความ/นิทานเรื่องการเป็นผู้เมตตาตัวเองและผู้อื่น

บทความเรื่องการเป็นผู้เมตตาตัวเองและผู้อื่น

การเป็นผู้เมตตา เป็นคุณสมบัติที่งดงาม เปรียบเสมือนน้ำทิพย์ชโลมใจให้ชุ่มชื่น ทั้งผู้ให้และผู้รับต่างได้รับผลบุญจากการเมตตานี้ การเมตตาสามารถแบ่งออกเป็น 2 ส่วนหลัก คือ การเมตตาตัวเองและการเมตตาผู้อื่น 

การเมตตาตัวเอง คือ การให้ความรัก ความเข้าใจ และให้อภัยตัวเอง ยอมรับในสิ่งที่ตัวเองเป็น รวมถึงข้อบกพร่องต่างๆ ไม่ว่าจะผิดพลาด ผิดหวัง ท้อแท้ ก็พร้อมที่จะโอบกอดตัวเอง ให้กำลังใจตัวเอง และก้าวเดินต่อไปข้างหน้าอย่างเข้มแข็ง การดูแลตัวเองทั้งร่างกายและจิตใจ การให้รางวัลตัวเองเมื่อทำสำเร็จ ล้วนเป็นการแสดงออกถึงความเมตตาตัวเอง 

การเมตตาผู้อื่น คือ การปฏิบัติต่อผู้อื่นด้วยความเห็นอกเห็นใจ มองเห็นคุณค่าในตัวของพวกเขา พร้อมที่จะให้อภัย ช่วยเหลือ และแบ่งปัน แม้ในยามที่พวกเขาทำผิดพลาด หรือไม่ได้เป็นอย่างที่เราคาดหวัง การให้ความช่วยเหลือโดยไม่หวังผลตอบแทน การให้อภัยแก่ผู้ที่เคยทำผิดต่อเรา ล้วนเป็นการแสดงออกถึงความเมตตาต่อผู้อื่น

การเป็นผู้เมตตา นำมาซึ่งความสุขสงบในจิตใจ ความสัมพันธ์อันดีกับตนเองและผู้อื่น สร้างสังคมที่น่าอยู่ และเป็นรากฐานของสันติสุขที่แท้จริง

นิทานเรื่องการเป็นผู้มีความเมตตา

กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว ณ หมู่บ้านแห่งหนึ่ง มีเด็กชายใจดีชื่อ "อ้ายจำเรียน" อ้ายจำเรียนเป็นเด็กกำพร้า อาศัยอยู่กับยายผู้แก่ชรา แม้จะยากจน แต่ทั้งสองก็มีความสุข เพราะอ้ายจำเรียนเป็นเด็กขยัน และมีน้ำใจ มักช่วยเหลือผู้อื่นอยู่เสมอ

วันหนึ่ง ขณะที่อ้ายจำเรียนกำลังเดินทางกลับบ้าน เขาพบลูกนกตัวหนึ่งตกลงมาจากต้นไม้ ปีกของมันหัก ดูท่าทางน่าสงสาร อ้ายจำเรียนรู้สึกสงสารลูกนกตัวน้อย จึงเก็บมันขึ้นมา แล้วนำกลับบ้านไปรักษา  

"ยายจ๋า ดูสิ ผมเจอลูกนกบาดเจ็บ น่าสงสารจังเลย" อ้ายจำเรียนพูดกับยาย  

"น่าสงสารจริง ๆ ด้วย ยายว่าเราเลี้ยงมันไว้ก่อนเถอะ รอให้มันหายดี แล้วค่อยปล่อยมันกลับคืนสู่ธรรมชาติ" ยายตอบ  

อ้ายจำเรียนดูแลลูกนกเป็นอย่างดี เขาหาอาหารมาป้อน ทำแผลให้ และพูดคุยกับมันทุกวัน ลูกนกก็ดูเหมือนจะรู้ภาษา มันส่งเสียงร้อง และใช้หัวถูไถมือของอ้ายจำเรียนอย่างรักใคร่  

หลายวันผ่านไป ปีกของลูกนกก็หายดี มันแข็งแรง และบินได้อีกครั้ง ถึงเวลาที่อ้ายจำเรียนต้องปล่อยมันกลับคืนสู่ธรรมชาติ แม้จะใจหาย แต่อ้ายจำเรียนก็รู้ดีว่า นั่นคือสิ่งที่ดีที่สุดสำหรับลูกนก

"ลาก่อนนะ เจ้าลูกนกน้อย ขอให้เจ้าโชคดี" อ้ายจำเรียนพูดกับลูกนก ขณะที่เปิดกรงให้อิสระ  

ลูกนกมองหน้าอ้ายจำเรียน แล้วบินขึ้นไปบนท้องฟ้า มันบินวนอยู่รอบ ๆ ราวกับจะขอบคุณ ก่อนจะบินหายไป

นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า การเป็นผู้เมตตา ทั้งต่อตนเองและผู้อื่น นำมาซึ่งความสุข ความอิ่มเอมใจ และทำให้โลกนี้น่าอยู่ยิ่งขึ้น อ้ายจำเรียนเป็นตัวอย่างของคนที่เมตตา เขาไม่เพียงแต่เมตตาต่อลูกนก แต่ยังเมตตาต่อยายของเขา และผู้คนรอบข้าง ซึ่งทำให้เขามีชีวิตที่เรียบง่าย แต่เต็มไปด้วยความสุข 

อยากสนับสนุนบทความและนิทานของอ้ายจำเรียนด้วยการให้ติ้ปเพื่อเป็นกำลังใจในการทำคอนเทนต์ต่อไปได้ที่👇นี่

พร้อมเพย์/ทรูมันนี่วอเลทเบอร์

0892718015

จำเรียน จันทร์รักษา

แอดไลน์ไอดี tel0892718015

-----

Q14