นิทานวันนี้9/05/2567
นิทานเรื่องเด็กน้อยกับเทวดา
กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว มีเด็กชายคนหนึ่งชื่ออ้ายจำเรียน เขาเป็นเด็กที่ขยันเรียนและใฝ่รู้มาก แต่ทว่าเขามีข้อเสียอยู่ประการหนึ่ง นั่นคือเป็นคนขี้ลืมและใจลอยอยู่เสมอ
วันหนึ่ง ขณะที่อ้ายจำเรียนกำลังนั่งท่องหนังสืออยู่นั้น เขาก็เผลอหลับไป ในฝัน เขาได้พบกับเทวดาตนหนึ่ง เทวดาตนนั้นบอกกับอ้ายจำเรียนว่า "เจ้าเป็นเด็กที่ขยันเรียน แต่เจ้ามีข้อเสียอยู่ประการหนึ่ง นั่นคือเป็นคนขี้ลืมและใจลอยอยู่เสมอ หากเจ้าไม่แก้ไขข้อเสียนี้อนาคตของเจ้าจะมืดมัว"
อ้ายจำเรียนตื่นขึ้นมาพร้อมกับความตกใจ เขาคิดทบทวนคำพูดของเทวดาและตระหนักได้ว่าตนเองมีข้อเสียดังที่เทวดากล่าวไว้จริง เขาจึงตั้งใจที่จะแก้ไขข้อเสียของตนเอง
อ้ายจำเรียนเริ่มต้นด้วยการฝึกสมาธิ เขาฝึกนั่งสมาธิทุกวันเพื่อฝึกให้จิตใจของตนเองสงบและมีสมาธิมากขึ้น นอกจากนี้ เขายังฝึกฝนการจดจำด้วยการท่องจำบทเรียนซ้ำๆ หลายๆ ครั้ง
หลังจากที่ฝึกฝนมาเป็นเวลานาน ในที่สุดอ้ายจำเรียนก็สามารถแก้ไขข้อเสียของตนเองได้ เขาไม่ขี้ลืมและใจลอยเหมือนแต่ก่อนอีกแล้ว ผลการเรียนของเขาดีขึ้นอย่างมาก และเขาก็สามารถสอบติดมหาวิทยาลัยที่ตนเองใฝ่ฝันได้สำเร็จ
ตั้งแต่นั้นมา อ้ายจำเรียนก็ไม่เคยลืมคำสอนของเทวดา เขาหมั่นฝึกฝนตนเองอยู่เสมอ และในที่สุดเขาก็กลายมาเป็นคนที่มีความสำเร็จทั้งในด้านการเรียนและการทำงาน
-----
Q268
นิทานเรื่องชายชราขี้โกธ
กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว มีชายชราผู้หนึ่งชื่ออ้ายจำเรียน เขาเป็นคนนิสัยเด็ก ชอบตำหนิดุด่าว่าเด็กๆ อยู่เสมอ วันหนึ่ง ขณะที่อ้ายจำเรียนนั่งอยู่ที่หน้าบ้าน เด็กๆ กลุ่มหนึ่งก็วิ่งเล่นกันผ่านมา อ้ายจำเรียนก็เริ่มบ่นว่า
"เด็กสมัยนี้ไม่มีมารยาท วิ่งกันพล่านไปหมด"
เด็กๆ ได้ยินดังนั้นก็โกรธมาก พวกเขาวิ่งเข้าไปหาอ้ายจำเรียนแล้วพูดว่า
"ตาแก่บ้า อย่ามาว่าพวกเราแบบนี้"
อ้ายจำเรียนโกรธจัด เขาคว้าไม้เท้าขึ้นมาไล่ตีเด็กๆ เด็กๆ วิ่งหนีกันจ้าละหวั่น
"หยุดเลยไอ้เด็กเปรต พวกแกมันไม่มีมารยาท" อ้ายจำเรียนตะโกนด่า
เด็กๆ วิ่งหนีไปจนถึงหนองน้ำแห่งหนึ่ง พวกเขาเห็นว่าอ้ายจำเรียนตามไม่ทันแล้วก็หยุดวิ่ง แล้วหันกลับมาขว้างก้อนหินใส่เขา
"เอาซิ ตาแก่บ้า" เด็กๆ ตะโกน
อ้ายจำเรียนถูกก้อนหินโดนหัวจนเลือดไหล เขาโกรธมาก แต่ก็ทำอะไรเด็กๆ ไม่ได้ เขาจึงเดินกลับบ้านไปอย่างเจ็บใจ
ตั้งแต่นั้นมา อ้ายจำเรียนก็ไม่กล้าตำหนิดุด่าว่าเด็กๆ อีกเลย เขาได้เรียนรู้บทเรียนว่า การตำหนิผู้อื่นโดยไม่คิดหน้าคิดหลังอาจนำมาซึ่งผลลัพธ์ที่ไม่คาดคิด
-----
Q269
นิทานเรื่องอ้ายจำเรียน
มีคนแก่คนหนึ่งชอบโมโหใส่เด็กๆมีนามว่าอ้ายจำเรียนชอบทะเลาะกับเด็ก
นิทานเรื่องชายแก่เกียจเด็ก
กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว มีชายชราผู้หนึ่งชื่ออ้ายจำเรียน เขาเป็นคนขี้โมโหและชอบทะเลาะกับเด็กๆ อยู่เสมอ วันหนึ่งขณะที่อ้ายจำเรียนกำลังเดินผ่านหมู่บ้าน เขาก็ได้ยินเสียงเด็กๆ กำลังเล่นกันอย่างสนุกสนาน อ้ายจำเรียนโกรธมากที่เด็กๆ ส่งเสียงดัง จึงตะโกนใส่เด็กๆ ว่า
"เงียบ! พวกเด็กแสบ พวกเจ้ากำลังทำอะไรกันอยู่"
เด็กๆ ตกใจกลัวและหยุดเล่นทันที อ้ายจำเรียนยิ่งโมโหหนัก จึงเดินเข้าไปหาเด็กๆ และเริ่มดุด่าว่ากล่าวพวกเขาอย่างรุนแรง เด็กๆ บางคนร้องไห้ บางคนก็วิ่งหนีไป
ขณะที่อ้ายจำเรียนกำลังดุด่าเด็กๆ อยู่นั้น มีหญิงชราคนหนึ่งเดินผ่านมาเห็นเข้า หญิงชราสงสารเด็กๆ จึงเดินเข้าไปหาอ้ายจำเรียนและพูดว่า
"คุณลุงคะ เด็กๆ เขาก็แค่เล่นกันสนุกๆ ทำไมคุณลุงต้องโมโหใส่พวกเขาด้วย"
อ้ายจำเรียนหันไปมองหญิงชราด้วยสายตาโกรธเกรี้ยว แล้วพูดว่า
"ฉันจะโมโหใส่ใครก็ได้ ฉันไม่ชอบให้เด็กๆ ส่งเสียงดัง"
หญิงชราถอนหายใจและพูดว่า
"คุณลุงคะ การที่คุณลุงโมโหใส่เด็กๆ มันไม่ได้ทำให้พวกเขาหยุดเล่นหรอกค่ะ มันจะยิ่งทำให้พวกเขากลัวและไม่กล้าเล่นกันอีกต่างหาก"
อ้ายจำเรียนไม่ฟังคำพูดของหญิงชรา เขายังคงดุด่าเด็กๆ ต่อไป หญิงชราจึงเดินจากไปด้วยความเสียใจ
หลังจากที่หญิงชราจากไปแล้ว อ้ายจำเรียนก็ยังคงดุด่าเด็กๆ อยู่อีกพักใหญ่ จนกระทั่งเด็กๆ ทั้งหมดวิ่งหนีไปหมดแล้ว อ้ายจำเรียนจึงรู้สึกเหนื่อยและโกรธจัด เขาเดินกลับบ้านไปด้วยความหงุดหงิด
เมื่ออ้ายจำเรียนกลับถึงบ้าน เขาก็เล่าเรื่องที่เกิดขึ้นให้ภรรยาฟัง ภรรยาของอ้ายจำเรียนเป็นคนใจดีและรักเด็กๆ เธอจึงพูดว่า
"คุณลุงคะ เด็กๆ เขาก็แค่เล่นกันสนุกๆ ทำไมคุณลุงต้องโมโหใส่พวกเขาด้วย"
อ้ายจำเรียนหันไปมองภรรยาด้วยสายตาโกรธเกรี้ยว แล้วพูดว่า
"ฉันจะโมโหใส่ใครก็ได้ ฉันไม่ชอบให้เด็กๆ ส่งเสียงดัง"
ภรรยาของอ้ายจำเรียนถอนหายใจและพูดว่า
"คุณลุงคะ การที่คุณลุงโมโหใส่เด็กๆ มันไม่ได้ทำให้พวกเขาหยุดเล่นหรอกค่ะ มันจะยิ่งทำให้พวกเขากลัวและไม่กล้าเล่นกันอีกต่างหาก"
อ้ายจำเรียนไม่ฟังคำพูดของภรรยา เขายังคงดุด่าเด็กๆ ต่อไป ภรรยาของอ้ายจำเรียนจึงเดินหนีไปด้วยความเสียใจ
อ้ายจำเรียนรู้สึกโดดเดี่ยวและเศร้าใจ เขาไม่รู้ว่าทำไมทุกคนถึงไม่เข้าใจเขา เขาแค่ไม่ชอบให้เด็กๆ ส่งเสียงดังเท่านั้นเอง ทำไมทุกคนถึงต้องว่าเขาด้วย
อ้ายจำเรียนนั่งเหม่อลอยอยู่พักใหญ่ จนกระทั่งเขาได้ยินเสียงเด็กๆ กำลังเล่นกันอย่างสนุกสนานอีกครั้ง อ้ายจำเรียนโกรธมากที่เด็กๆ ยังไม่หยุดส่งเสียงดัง เขาจึงลุกขึ้นและเดินออกจากบ้านไป
อ้ายจำเรียนเดินไปหาเด็กๆ และเริ่มดุด่าว่ากล่าวพวกเขาอีกครั้ง เด็กๆ ตกใจกลัวและวิ่งหนีไปหมด อ้ายจำเรียนยิ่งโมโหหนัก จึงวิ่งไล่ตามเด็กๆ ไป
อ้ายจำเรียนวิ่งไล่ตามเด็กๆ ไปจนถึงริมทะเล เด็กๆ หยุดวิ่งและหันมามองอ้ายจำเรียนด้วยสายตาหวาดกลัว อ้ายจำเรียนยิ่งโมโหหนัก จึงวิ่งเข้าไปหาเด็กๆ และผลักเด็กคนหนึ่งตกทะเล
เด็กคนนั้นจมน้ำและหายไปในทะเล อ้ายจำเรียนตกใจมาก เขาไม่คิดว่าตัวเองจะทำร้ายเด็กได้ลงคอ เขาจึงวิ่งกลับบ้านไปด้วยความรู้สึกผิดและเสียใจ
เมื่ออ้ายจำเรียนกลับถึงบ้าน เขาก็เล่าเรื่องที่เกิดขึ้นให้ภรรยาฟัง ภรรยาของอ้ายจำเรียนโกรธมากที่อ้ายจำเรียนทำร้ายเด็ก เธอจึงไล่อ้ายจำเรียนออกจากบ้าน
อ้ายจำเรียนเดินเตร่ไปเรื่อยๆ จนกระทั่งมาถึงริมทะเล เขาเห็นเด็กๆ กำลังเล่นกันอย่างสนุกสนานอีกครั้ง อ้ายจำเรียนรู้สึกเศร้าใจมากที่เขาไม่สามารถเล่นกับเด็กๆ ได้อีกแล้ว
อ้ายจำเรียนนั่งเหม่อลอยอยู่ริมทะเลจนกระทั่งดวงอาทิตย์ตกดิน เขาจึงลุกขึ้นและเดินกลับบ้านไป
เมื่ออ้ายจำเรียนกลับถึงบ้าน เขาก็พบว่าภรรยาของเขาได้จากไปแล้ว อ้ายจำเรียนรู้สึกโดดเดี่ยวและเศร้าใจมาก เขาไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรต่อไป
อ้ายจำเรียนนั่งเหม่อลอยอยู่จนกระทั่งหลับไป เขาฝันเห็นเด็กๆ กำลังเล่นกันอย่างสนุกสนาน อ้ายจำเรียนรู้สึกมีความสุขมากที่ได้เห็นเด็กๆ เล่นกัน
อ้ายจำเรียนตื่นขึ้นมาด้วยความรู้สึกสดชื่น เขาตัดสินใจที่จะเปลี่ยนแปลงตัวเอง เขาจะไม่โมโหใส่เด็กๆ อีกแล้ว เขาจะพยายามเป็นเพื่อนกับเด็กๆ
เช้าวันรุ่งขึ้น อ้ายจำเรียนเดินไปหาเด็กๆ ที่กำลังเล่นกันอยู่ริมทะเล เด็กๆ ตกใจกลัวและวิ่งหนีไป อ้ายจำเรียนไม่ย่อท้อ เขาเดินตามเด็กๆ ไปและพูดว่า
"เด็กๆ อย่ากลัวฉันเลย ฉันจะไม่ทำร้ายพวกเธอแล้ว"
เด็กๆ หยุดวิ่งและหันมามองอ้ายจำเรียนด้วยสายตาสงสัย อ้ายจำเรียนยิ้มให้เด็กๆ และพูดว่า
"ฉันชื่ออ้ายจำเรียน ฉันอยากเป็นเพื่อนกับพวกเธอ"
เด็กๆ ยิ้มให้กลับและพูดว่า
"ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ คุณลุงอ้ายจำเรียน"
อ้ายจำเรียนเล่นกับเด็กๆ อย่างสนุกสนานจนกระทั่งดวงอาทิตย์ตกดิน เด็กๆ กลับบ้านไปด้วยความสุข อ้ายจำเรียนก็กลับบ้านไปด้วยความสุขเช่นกัน
ตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมา อ้ายจำเรียนก็ไม่เคยโมโหใส่เด็กๆ อีกเลย เขาเป็นเพื่อนกับเด็กๆ และเล่นกับเด็กๆ อย่างสนุกสนานทุกวัน
-----
สวัสดีครับเพื่อนๆอยากจะสนับสนุนนิทานและคำกลอนของอ้ายจำเรียน แต่งโดยใช้เอไอช่วยแต่งให้บางเรื่องอ่านจะขวิดจะขัด อ้ายจำเรียนต้องโทษด้วยนะครับ อยากให้กำลังเล็กๆน้อยๆด้วยการโอนเงินได้ที่
พร้อมเพย์เบอร์👉0892718015
ทรูมันนี่วอเลทเบอร์👉0892718015
นาย จำเรียน จันทร์รักษา
ขอบคุณมากครับ
สุดท้ายนี้อ้ายจำเรียนไม่มีอะไรให้นอกจากอวยพรให้
อ้ายจำเรียนขอให้น้องๆคนที่ใจดีกับอ้ายจำเรียนและใจดีมีความแมตตาต่อผู้อื่นทุกคนสุขสันต์ทุกวันไม่เจ็บไม่ป่วย ปราศจากโรคภัยไข้เจ็บ ขอให้พระคุ้มครองคุณและครอบครัว ขอให้สุขสมหวังในทุกสิ่งที่ปรารถนา ขอให้การเรียนการงานการซื้อขายและธุรกิจ ราบรื่นสดใสปราศจากอุปสรรคทั้งปวง ขอให้สวยหล่อกันทุกคน ขอให้มีความสุขในการตอกกับแฟนราบรื่น จนถึงสวรรค์วิมานกันทุกคนนะครับ
Q242
นิทานเรื่องอ้ายจำเรียนแก้งคนเฒ้า
กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว มีชายชราใจร้ายคนหนึ่งอาศัยอยู่ในหมู่บ้านเล็กๆ ชายชราผู้นี้มีชื่อว่าตาเฒ่า และเขาก็เกลียดเด็กๆ เป็นอย่างมาก โดยเฉพาะเด็กหนุ่มคนหนึ่งชื่ออ้ายจำเรียน
อ้ายจำเรียนเป็นเด็กที่ขยันและฉลาด แต่เขาก็ยากจนมาก เขาอาศัยอยู่กับแม่ที่ป่วยและไม่สามารถทำงานได้ อ้ายจำเรียนจึงต้องออกไปทำงานหาเลี้ยงชีพตั้งแต่ยังเด็ก
วันหนึ่ง อ้ายจำเรียนเดินผ่านบ้านของตาเฒ่า และได้ยินเสียงตาเฒ่าบ่นพึมพำเกี่ยวกับเด็กๆ อ้ายจำเรียนโกรธมาก เขาจึงตัดสินใจแกล้งตาเฒ่า
อ้ายจำเรียนแอบเข้าไปในบ้านของตาเฒ่า และซ่อนของต่างๆ ไว้ในที่ที่ตาเฒ่าหาไม่เจอ ตาเฒ่าโกรธมากและพยายามหาของที่หายไป แต่ก็ไม่พบ
อ้ายจำเรียนแกล้งตาเฒ่าอยู่หลายครั้ง จนตาเฒ่าเริ่มกลัวเขา ในที่สุด ตาเฒ่าก็ยอมแพ้และสัญญาว่าจะไม่เกลียดเด็กๆ อีกต่อไป
อ้ายจำเรียนดีใจมาก เขาได้พิสูจน์ให้ตาเฒ่าเห็นแล้วว่าเด็กๆ ก็มีหัวใจเหมือนกัน และพวกเขาก็สมควรได้รับการเคารพ
-----
Q244
นิทานชายชรามีนามว่าอ้ายจำเรียนใจร้ายกับเด็กมี
กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว มีชายชราใจร้ายนามว่าอ้ายจำเรียน เขาอาศัยอยู่ในกระท่อมเล็กๆ นอกหมู่บ้านและไม่ชอบเด็กๆ เป็นอย่างมาก วันหนึ่ง ขณะที่เด็กๆ กลุ่มหนึ่งกำลังเล่นกันอยู่หน้าบ้านของเขา อ้ายจำเรียนก็โผล่ออกมาและตะโกนไล่พวกเขาไป
"ไปให้พ้นจากที่นี่!" เขาร้อง "พวกเจ้ารบกวนฉัน!"
เด็กๆ ตกใจและวิ่งหนีไป แต่มีเด็กชายคนหนึ่งชื่อจันทร์ไม่ทันหนีและถูกอ้ายจำเรียนจับได้
"เจ้าเด็กน้อย!" อ้ายจำเรียนคำราม "เจ้ากล้าดีอย่างไรมาเล่นหน้าบ้านของฉัน!"
เขาคว้าจันทร์และลากเขาเข้าไปในกระท่อมของเขา จันทร์กลัวมาก เขาไม่รู้ว่าอ้ายจำเรียนจะทำอะไรเขา
อ้ายจำเรียนโยนจันทร์ลงบนพื้นแล้วหยิบไม้มาอันหนึ่ง
"ฉันจะสอนบทเรียนให้เจ้า!" เขากราม
จันทร์หลับตาและรอคอยความเจ็บปวด แต่ก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้น เขาค่อยๆ ลืมตาขึ้นและเห็นอ้ายจำเรียนยืนอยู่เหนือเขาด้วยสีหน้าเศร้าสร้อย
"ฉันเคยเป็นเหมือนเจ้า" อ้ายจำเรียนพูด "ฉันเคยเป็นเด็กชายที่ร่าเริงและไร้กังวล แต่แล้ววันหนึ่ง พ่อแม่ของฉันก็เสียชีวิต และฉันก็ต้องดูแลตัวเอง ฉันกลายเป็นคนขมขื่นและใจร้าย ฉันไม่ชอบใครและไม่มีใครชอบฉัน"
"ฉันไม่ต้องการให้เจ้าเป็นเหมือนฉัน" อ้ายจำเรียนพูดต่อ "ฉันต้องการให้เจ้ามีความสุขและมีชีวิตที่ดี"
เขาโอบกอดจันทร์และปล่อยให้เด็กชายร้องไห้บนไหล่ของเขา
ตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมา อ้ายจำเรียนก็เปลี่ยนไป เขาใจดีกับเด็กๆ และมักจะแบ่งปันสิ่งของที่เขามีกับพวกเขา เด็กๆ ในหมู่บ้านก็รักเขาและมักจะไปเยี่ยมเขาที่กระท่อมของเขา
อ้ายจำเรียนใช้ชีวิตที่เหลือของเขาอย่างมีความสุขและสงบสุข เขาได้เรียนรู้ว่าความใจดีและความเมตตาเป็นสิ่งที่ทรงพลังที่สุดในโลก
-----
Q245
นิทานชายชรามีนามว่าอ้ายจำเรียนใจดีกับเด็กๆมี
กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว มีชายชราใจดีนามว่าอ้ายจำเรียน เขาอาศัยอยู่ในกระท่อมเล็กๆ นอกหมู่บ้านและรักเด็กๆ เป็นอย่างมาก วันหนึ่ง ขณะที่เด็กๆ กลุ่มหนึ่งกำลังเล่นกันอยู่หน้าบ้านของเขา อ้ายจำเรียนก็โผล่ออกมาและยิ้มให้พวกเขา
"สวัสดีเด็กๆ" เขากล่าว "เข้ามาเล่นในบ้านของฉันสิ"
เด็กๆ ดีใจมากที่ได้รับเชิญ พวกเขาวิ่งเข้าไปในกระท่อมของอ้ายจำเรียนและเริ่มเล่นของเล่นของเขา
อ้ายจำเรียนนั่งดูเด็กๆ เล่นด้วยความสุข เขาเล่าเรื่องราวต่างๆ ให้พวกเขาฟังและหัวเราะไปกับพวกเขา
เด็กๆ เล่นอยู่ในกระท่อมของอ้ายจำเรียนจนดึก เมื่อถึงเวลาที่พวกเขาต้องกลับบ้าน อ้ายจำเรียนก็ให้ขนมและผลไม้แก่พวกเขา
"กลับบ้านดีๆ นะ" เขากล่าว "และกลับมาเยี่ยมฉันอีกนะ"
เด็กๆ สัญญาว่าจะกลับมาเยี่ยมอีก และโบกมือลาอ้ายจำเรียน
อ้ายจำเรียนยืนอยู่ที่หน้าประตูกระท่อมของเขาและโบกมือให้เด็กๆ จนกระทั่งพวกเขาหายลับไปจากสายตา เขาเข้าไปในกระท่อมของเขาและนอนลงบนเตียงด้วยความรู้สึกมีความสุข
อ้ายจำเรียนใช้ชีวิตที่เหลือของเขาอย่างมีความสุขและสงบสุข เขาได้เรียนรู้ว่าความใจดีและความเมตตาเป็นสิ่งที่ทรงพลังที่สุดในโลก
-----
Q246
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น