นิทานวันที่5/5/2567
สวัสดีครับเพื่อนๆอยากจะสนับสนุนนิทานและคำกลอนของอ้ายจำเรียน แต่งโดยใช้เอไอช่วยแต่งให้บางเรื่องอ่านจะขวิดจะขัด อ้ายจำเรียนต้องโทษด้วยนะครับ อยากให้กำลังเล็กๆน้อยๆด้วยการโอนเงินได้ที่
พร้อมเพย์เบอร์👉0892718015
ทรูมันนี่วอเลทเบอร์👉0892718015
นาย จำเรียน จันทร์รักษา
ขอบคุณมากครับ
สุดท้ายนี้อ้ายจำเรียนไม่มีอะไรให้นอกจากอวยพรให้
อ้ายจำเรียนขอให้น้องๆคนที่ใจดีกับอ้ายจำเรียนและใจดีมีความแมตตาต่อผู้อื่นทุกคนสุขสันต์ทุกวันไม่เจ็บไม่ป่วย ปราศจากโรคภัยไข้เจ็บ ขอให้พระคุ้มครองคุณและครอบครัว ขอให้สุขสมหวังในทุกสิ่งที่ปรารถนา ขอให้การเรียนการงานการซื้อขายและธุรกิจ ราบรื่นสดใสปราศจากอุปสรรคทั้งปวง ขอให้สวยหล่อกันทุกคน ขอให้มีความสุขในการตอกกับแฟนราบรื่น จนถึงสวรรค์วิมานกันทุกคนนะครับ
กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว มีชายหนุ่มรูปงามนามว่า อ้ายจำเรียน เขาเป็นนักเรียนหนุ่มที่เรียนเก่งและขยันมาก วันหนึ่งขณะที่เขากำลังเดินกลับบ้าน เขาได้พบกับหญิงสาวสวยนามว่า น้องน้ำหอม เธอเป็นนักเรียนสาวที่น่ารักและอ่อนหวาน อ้ายจำเรียนตกหลุมรักน้องน้ำหอมตั้งแต่แรกเห็น และน้องน้ำหอมก็รู้สึกเช่นเดียวกัน
ทั้งสองเริ่มคบหากันอย่างลับๆ เนื่องจากครอบครัวของอ้ายจำเรียนไม่เห็นด้วยกับความรักของทั้งคู่ แต่ความรักของพวกเขาก็ไม่เคยลดน้อยลงเลย ทั้งสองแอบพบกันอยู่เสมอ และมักจะไปเที่ยวด้วยกันที่สวนสาธารณะหรือริมแม่น้ำ
วันหนึ่ง ขณะที่ทั้งสองกำลังเดินเล่นอยู่ในสวนสาธารณะ พวกเขาก็ได้พบกับพ่อของอ้ายจำเรียน พ่อของเขาโกรธมากที่เห็นลูกชายของตนคบหากับหญิงสาวที่ยากจน เขาจึงสั่งให้อ้ายจำเรียนเลิกคบกับน้องน้ำหอมทันที
อ้ายจำเรียนไม่ยอมเลิกคบกับน้องน้ำหอม เขาจึงหนีออกจากบ้านไปอยู่กับเธอ ทั้งสองแต่งงานกันและใช้ชีวิตอย่างมีความสุข แม้ว่าจะยากจน แต่พวกเขาก็ไม่เคยบ่นและอยู่ด้วยกันอย่างมีความสุขตลอดไป
-----
Q242
นิทานความรักอ้ายจำเรียนกับน้อง..ในป่าไผ่
ในป่าไผ่เขียวขจี มีหนุ่มน้อยชาวเขาชื่ออ้ายจำเรียน เขาเป็นหนุ่มรูปงาม นิสัยดี และขยันขันแข็ง วันหนึ่งขณะที่อ้ายจำเรียนกำลังหาของป่าอยู่นั้น เขาก็ได้ยินเสียงร้องไห้ของหญิงสาว จึงรีบวิ่งไปดู
เมื่อไปถึงเขาก็พบหญิงสาวคนหนึ่งนั่งร้องไห้อยู่ใต้ต้นไผ่ นางมีรูปโฉมงดงาม ผิวพรรณผุดผ่อง นัยน์ตาคมกริบ อ้ายจำเรียนตกหลุมรักนางตั้งแต่แรกเห็น จึงเอ่ยถามว่า
"น้องสาวไยจึงร้องไห้อยู่เช่นนี้"
หญิงสาวเงยหน้าขึ้นมองอ้ายจำเรียนด้วยแววตาเศร้าสร้อย นางเล่าว่าตนชื่อน้อง.. นางพลัดหลงกับครอบครัวขณะที่กำลังหาของป่า นางเดินหลงทางมาหลายวันแล้วจนกระทั่งมาถึงป่าไผ่แห่งนี้
อ้ายจำเรียนเกิดความสงสาร จึงอาสารพาน้อง.. กลับบ้าน นางดีใจมากและขอบคุณอ้ายจำเรียนเป็นการใหญ่ ทั้งสองเดินเคียงคู่กันไปในป่าไผ่ บรรยากาศเต็มไปด้วยความหวานชื่น
ระหว่างทางอ้ายจำเรียนได้เล่าเรื่องราวของตนให้น้อง.. ฟัง น้อง.. ก็เล่าเรื่องราวของตนให้ฟังเช่นกัน ทั้งสองพูดคุยกันอย่างถูกคอ รู้สึกราวกับว่ารู้จักกันมานานแสนนาน
เมื่อทั้งสองเดินมาถึงหมู่บ้านของน้อง.. นางก็รีบวิ่งเข้าไปหาพ่อแม่ของตน พ่อแม่ของนางดีใจมากที่ได้พบลูกสาวอีกครั้ง พวกท่านขอบคุณอ้ายจำเรียนที่ช่วยพาน้อง.. กลับมา
อ้ายจำเรียนขออนุญาตพ่อแม่ของน้อง.. เพื่อขอให้นางแต่งงานกับตน พ่อแม่ของนางเห็นว่าอ้ายจำเรียนเป็นคนดี จึงตกลงยินยอม ทั้งสองจึงได้แต่งงานกันและใช้ชีวิตอย่างมีความสุขในหมู่บ้านแห่งนั้น
-----
Q243
นิทานความรักของอ้ายจำเรียนพาน้อง....ขี่ม้า
ในทุ่งหญ้าเขียวขจี มีชายหนุ่มรูปงามนามว่า อ้ายจำเรียน เขาเป็นหนุ่มชาวเขาที่มีฝีมือในการขี่ม้าเป็นเลิศ วันหนึ่งขณะที่อ้ายจำเรียนกำลังฝึกขี่ม้าอยู่ เขาก็ได้ยินเสียงร้องไห้ของหญิงสาว จึงรีบควบม้าไปดู
เมื่อไปถึงเขาก็พบหญิงสาวคนหนึ่งนั่งร้องไห้อยู่ริมลำธาร นางมีรูปโฉมงดงาม ผิวพรรณผุดผ่อง นัยน์ตาคมกริบ อ้ายจำเรียนตกหลุมรักนางตั้งแต่แรกเห็น จึงเอ่ยถามว่า
"น้องสาวไยจึงร้องไห้อยู่เช่นนี้"
หญิงสาวเงยหน้าขึ้นมองอ้ายจำเรียนด้วยแววตาเศร้าสร้อย นางเล่าว่าตนชื่อ น้อง... นางพลัดหลงกับครอบครัวขณะที่กำลังหาของป่า นางเดินหลงทางมาหลายวันแล้วจนกระทั่งมาถึงลำธารแห่งนี้
อ้ายจำเรียนเกิดความสงสาร จึงอาสารพาน้อง... กลับบ้าน นางดีใจมากและขอบคุณอ้ายจำเรียนเป็นการใหญ่ ทั้งสองขึ้นขี่ม้าด้วยกัน อ้ายจำเรียนนั่งอยู่ข้างหน้า ส่วนน้อง... นั่งอยู่ข้างหลัง
ม้าของอ้ายจำเรียนวิ่งฉับไว ทะยานไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว ลมพัดโชยมาปะทะใบหน้าของทั้งสองราวกับว่ากำลังโบยบินอยู่บนท้องฟ้า บรรยากาศเต็มไปด้วยความหวานชื่น
ระหว่างทางอ้ายจำเรียนได้เล่าเรื่องราวของตนให้น้อง... ฟัง น้อง... ก็เล่าเรื่องราวของตนให้ฟังเช่นกัน ทั้งสองพูดคุยกันอย่างถูกคอ รู้สึกราวกับว่ารู้จักกันมานานแสนนาน
เมื่อทั้งสองมาถึงหมู่บ้านของน้อง... นางก็รีบวิ่งเข้าไปหาพ่อแม่ของตน พ่อแม่ของนางดีใจมากที่ได้พบลูกสาวอีกครั้ง พวกท่านขอบคุณอ้ายจำเรียนที่ช่วยพาน้อง... กลับมา
อ้ายจำเรียนขออนุญาตพ่อแม่ของน้อง... เพื่อขอให้นางแต่งงานกับตน พ่อแม่ของนางเห็นว่าอ้ายจำเรียนเป็นคนดี จึงตกลงยินยอม ทั้งสองจึงได้แต่งงานกันและใช้ชีวิตอย่างมีความสุขในหมู่บ้านแห่งนั้น
-----
Q245
นิทานความรักของอ้ายจำเรียนพาน้อง....ซ้อนท้ายมอเตอร์ไซค์
ในหมู่บ้านแห่งหนึ่ง มีชายหนุ่มรูปงามนามว่า อ้ายจำเรียน เขาเป็นหนุ่มชาวเขาที่มีฝีมือในการขับขี่มอเตอร์ไซค์เป็นเลิศ วันหนึ่งขณะที่อ้ายจำเรียนกำลังขับมอเตอร์ไซค์ไปทำธุระในหมู่บ้าน เขาก็ได้ยินเสียงร้องไห้ของหญิงสาว จึงรีบจอดรถไปดู
เมื่อไปถึงเขาก็พบหญิงสาวคนหนึ่งนั่งร้องไห้อยู่ริมถนน นางมีรูปโฉมงดงาม ผิวพรรณผุดผ่อง นัยน์ตาคมกริบ อ้ายจำเรียนตกหลุมรักนางตั้งแต่แรกเห็น จึงเอ่ยถามว่า
"น้องสาวไยจึงร้องไห้อยู่เช่นนี้"
หญิงสาวเงยหน้าขึ้นมองอ้ายจำเรียนด้วยแววตาเศร้าสร้อย นางเล่าว่าตนชื่อ น้อง... นางพลัดหลงกับครอบครัวขณะที่กำลังหาของป่า นางเดินหลงทางมาหลายวันแล้วจนกระทั่งมาถึงถนนแห่งนี้
อ้ายจำเรียนเกิดความสงสาร จึงอาสารพาน้อง... กลับบ้าน นางดีใจมากและขอบคุณอ้ายจำเรียนเป็นการใหญ่ ทั้งสองขึ้นซ้อนท้ายมอเตอร์ไซค์ด้วยกัน อ้ายจำเรียนขับรถอย่างชำนาญ ทะยานไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว ลมพัดโชยมาปะทะใบหน้าของทั้งสองราวกับว่ากำลังโบยบินอยู่บนท้องฟ้า บรรยากาศเต็มไปด้วยความหวานชื่น
ระหว่างทางอ้ายจำเรียนได้เล่าเรื่องราวของตนให้น้อง... ฟัง น้อง... ก็เล่าเรื่องราวของตนให้ฟังเช่นกัน ทั้งสองพูดคุยกันอย่างถูกคอ รู้สึกราวกับว่ารู้จักกันมานานแสนนาน
เมื่อทั้งสองมาถึงหมู่บ้านของน้อง... นางก็รีบวิ่งเข้าไปหาพ่อแม่ของตน พ่อแม่ของนางดีใจมากที่ได้พบลูกสาวอีกครั้ง พวกท่านขอบคุณอ้ายจำเรียนที่ช่วยพาน้อง... กลับมา
อ้ายจำเรียนขออนุญาตพ่อแม่ของน้อง... เพื่อขอให้นางแต่งงานกับตน พ่อแม่ของนางเห็นว่าอ้ายจำเรียนเป็นคนดี จึงตกลงยินยอม ทั้งสองจึงได้แต่งงานกันและใช้ชีวิตอย่างมีความสุขในหมู่บ้านแห่งนั้น
-----
Q246
นิทานความรักน้อง...ชอบขี่ม้าอยู่ข้างบนอ้ายจำเรียนอยู่ล่าง
ในทุ่งหญ้าเขียวขจี มีชายหนุ่มรูปงามนามว่า อ้ายจำเรียน เขาเป็นหนุ่มชาวเขาที่มีฝีมือในการขี่ม้าเป็นเลิศ วันหนึ่งขณะที่อ้ายจำเรียนกำลังฝึกขี่ม้าอยู่ เขาก็ได้ยินเสียงหัวเราะของหญิงสาว จึงรีบควบม้าไปดู
เมื่อไปถึงเขาก็พบหญิงสาวคนหนึ่งกำลังนั่งขี่ม้าอยู่บนหลังม้าของเขา นางมีรูปโฉมงดงาม ผิวพรรณผุดผ่อง นัยน์ตาคมกริบ อ้ายจำเรียนตกหลุมรักนางตั้งแต่แรกเห็น จึงเอ่ยถามว่า
"น้องสาวไยจึงมาขี่ม้าของข้า"
หญิงสาวหันมายิ้มให้กับอ้ายจำเรียน นางบอกว่าตนชื่อ น้อง... นางเป็นลูกสาวของเจ้าเมืองแห่งนี้ นางชอบขี่ม้ามากและมักจะแอบมาขี่ม้าของอ้ายจำเรียนอยู่บ่อยๆ
อ้ายจำเรียนดีใจมากที่ได้พบกับน้อง... เขาจึงชวนนางขี่ม้าไปด้วยกัน ทั้งสองขี่ม้าเคียงคู่กันไปในทุ่งหญ้า บรรยากาศเต็มไปด้วยความหวานชื่น
ระหว่างทางอ้ายจำเรียนได้เล่าเรื่องราวของตนให้น้อง... ฟัง น้อง... ก็เล่าเรื่องราวของตนให้ฟังเช่นกัน ทั้งสองพูดคุยกันอย่างถูกคอ รู้สึกราวกับว่ารู้จักกันมานานแสนนาน
เมื่อทั้งสองขี่ม้ามาถึงวังของน้อง... นางก็รีบวิ่งเข้าไปหาพ่อแม่ของตน พ่อแม่ของนางดีใจมากที่ได้พบลูกสาวอีกครั้ง พวกท่านขอบคุณอ้ายจำเรียนที่ช่วยพาน้อง... กลับมา
อ้ายจำเรียนขออนุญาตพ่อแม่ของน้อง... เพื่อขอให้นางแต่งงานกับตน พ่อแม่ของนางเห็นว่าอ้ายจำเรียนเป็นคนดี จึงตกลงยินยอม ทั้งสองจึงได้แต่งงานกันและใช้ชีวิตอย่างมีความสุขในวังแห่งนั้น
-----
Q247
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น