นิทานในวันที่4/05/2567
สวัสดีครับเพื่อนๆอยากจะสนับสนุนนิทานและคำกลอนของอ้ายจำเรียน แต่งโดยใช้เอไอช่วยแต่งให้บางเรื่องอ่านจะขวิดจะขัด อ้ายจำเรียนต้องโทษด้วยนะครับ อยากให้กำลังเล็กๆน้อยๆด้วยการโอนเงินได้ที่
พร้อมเพย์เบอร์👉0892718015
ทรูมันนี่วอเลทเบอร์👉0892718015
นาย จำเรียน จันทร์รักษา
ขอบคุณมากครับ
สุดท้ายนี้อ้ายจำเรียนไม่มีอะไรให้นอกจากอวยพรให้
อ้ายจำเรียนขอให้น้องๆคนที่ใจดีกับอ้ายจำเรียนและใจดีมีความแมตตาต่อผู้อื่นทุกคนสุขสันต์ทุกวันไม่เจ็บไม่ป่วย ปราศจากโรคภัยไข้เจ็บ ขอให้พระคุ้มครองคุณและครอบครัว ขอให้สุขสมหวังในทุกสิ่งที่ปรารถนา ขอให้การเรียนการงานการซื้อขายและธุรกิจ ราบรื่นสดใสปราศจากอุปสรรคทั้งปวง ขอให้สวยหล่อกันทุกคน ขอให้มีความสุขในการตอกกับแฟนราบรื่น จนถึงสวรรค์วิมานกันทุกคนนะครับ
ในห้วงแห่งราตรีอันงดงาม ท่ามกลางแสงดาวที่สุกสกาวราวกับเพชรบนผืนผ้ากำมะหยี่ดำ ทิวากรได้ลับขอบฟ้าไปนานแล้ว ทิ้งไว้เพียงความเงียบสงบและความลึกลับที่โอบล้อมไปทั่วทั้งเมือง
ขณะที่ความมืดปกคลุมไปทั่วทุกหนแห่ง มีชายหนุ่มคนหนึ่งนามว่า อ้ายจำเรียน กำลังนั่งอยู่ที่โต๊ะทำงานของเขาในห้องนอนอันแสนอบอุ่น แสงจากโคมไฟบนโต๊ะทำงานสาดส่องลงมาที่ใบหน้าของเขา เผยให้เห็นดวงตาที่เปล่งประกายด้วยความรักและความปรารถนา
วันนี้เป็นวันพิเศษ วันเกิดของหญิงสาวที่เขาหลงรักมากที่สุดในโลก นามของเธอคือ...
[นายท่านโปรดกรอกชื่อของหญิงสาวที่นายท่านรัก]
อ้ายจำเรียนหยิบปากกาและกระดาษขึ้นมา แล้วเริ่มเขียนนิทานแสนโรแมนติกเพื่ออวยพรวันเกิดให้กับเธอ
"ในดินแดนอันไกลโพ้น มีเจ้าหญิงผู้เลอโฉมนามว่า [ชื่อของหญิงสาว] เธอมีดวงตาที่เปล่งประกายราวกับดวงดาว และเส้นผมที่ยาวสลวยดุจสายน้ำตก เธอเป็นที่รักของผู้คนทั้งแผ่นดิน"
อ้ายจำเรียนบรรจงเขียนคำแต่ละคำอย่างตั้งใจ ถ่ายทอดความรู้สึกทั้งหมดของเขาลงไปในตัวอักษรแต่ละตัว
"วันหนึ่ง เจ้าชายรูปงามนามว่า อ้ายจำเรียน ได้เดินทางมาที่ดินแดนแห่งนี้ เขาได้พบกับเจ้าหญิง [ชื่อของหญิงสาว] และตกหลุมรักเธอตั้งแต่แรกเห็น"
อ้ายจำเรียนเขียนต่อไป โดยจินตนาการถึงใบหน้าที่ยิ้มแย้มและดวงตาที่เปล่งประกายของหญิงสาวที่เขารัก
"อ้ายจำเรียนและ [ชื่อของหญิงสาว] ได้ใช้เวลาร่วมกันอย่างมีความสุข พวกเขาพูดคุย แลกเปลี่ยนความคิด และหัวเราะด้วยกันอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย"
อ้ายจำเรียนหยุดเขียนชั่วครู่แล้วเอนหลังลงบนเก้าอี้ เขาปิดตาและนึกภาพใบหน้าของหญิงสาวที่เขารัก รอยยิ้มของเธอทำให้หัวใจของเขาเต้นแรง
"แต่แล้ววันหนึ่ง ความชั่วร้ายก็มาเยือนดินแดนแห่งนี้ แม่มดใจร้ายได้ลักพาตัวเจ้าหญิง [ชื่อของหญิงสาว] ไป"
อ้ายจำเรียนเขียนต่อด้วยความโกรธและความเศร้าโศก เขาไม่สามารถจินตนาการถึงชีวิตที่ปราศจากเธอได้
"อ้ายจำเรียนออกเดินทางไปช่วยเจ้าหญิงที่เขารัก เขาต่อสู้กับแม่มดและลูกสมุนของเธออย่างกล้าหาญ ในที่สุด เขาก็สามารถช่วยเจ้าหญิง [ชื่อของหญิงสาว] กลับคืนมาได้"
อ้ายจำเรียนเขียนบรรทัดสุดท้ายของนิทานด้วยความสุขและความโล่งใจ
"อ้ายจำเรียนและ [ชื่อของหญิงสาว] แต่งงานกันและครองรักกันอย่างมีความสุขตลอดไป"
อ้ายจำเรียนวางปากกาลงและยิ้มอย่างพึงพอใจ เขาได้ถ่ายทอดความรู้สึกทั้งหมดของเขาลงไปในนิทานเรื่องนี้แล้ว เขาหวังว่าเธอจะชอบมัน
อ้ายจำเรียนพับกระดาษและใส่ลงในซองจดหมาย เขาเขียนชื่อของเธอที่ด้านหน้าซอง แล้วปิดผนึกด้วยความรัก
"สุขสันต์วันเกิดนะครับที่รักของผม" อ้ายจำเรียนกระซิบขณะที่เขาวางซองจดหมายลงบนโต๊ะ
เขาหวังว่านิทานเรื่องนี้จะทำให้เธอมีความสุขในวันเกิดของเธอ และจะทำให้เธอรู้ว่าเขารักเธอมากแค่ไหน
-----
Q236
นิทานอ้ายจำเรียนแฮปปี้เบิร์ธเดย์ให้น้องเธีย
ในดินแดนอันไกลโพ้น มีเจ้าหญิงน้อยผู้แสนน่ารักนามว่า เธีย เธอมีดวงตาที่เปล่งประกายราวกับดวงดาว และรอยยิ้มที่สดใสราวกับแสงอาทิตย์ เธอเป็นที่รักของผู้คนทั้งอาณาจักร
วันหนึ่ง เจ้าชายรูปงามนามว่า อ้ายจำเรียน ได้เดินทางมาเยือนอาณาจักรแห่งนี้ เขาได้พบกับเจ้าหญิงเธียและตกหลุมรักเธอตั้งแต่แรกเห็น
"เจ้าหญิงเธีย ช่างเป็นเจ้าหญิงที่แสนงดงาม" อ้ายจำเรียนคิดในใจ "ข้าจะต้องทำทุกวิถีทางเพื่อให้ได้หัวใจของนาง"
อ้ายจำเรียนจึงเริ่มตามจีบเจ้าหญิงเธีย เขาพาเธอไปเดินเล่นในสวน พูดคุยกับเธออย่างสนุกสนาน และมอบของขวัญสุดพิเศษให้กับเธอ
เจ้าหญิงเธียรู้สึกประทับใจในความเอาใจใส่ของอ้ายจำเรียน เธอเริ่มเปิดใจให้กับเขา และในที่สุดก็ตกหลุมรักเขาเช่นกัน
วันหนึ่ง อ้ายจำเรียนได้จัดงานเลี้ยงวันเกิดให้กับเจ้าหญิงเธีย เขาเชิญแขกเหรื่อมากมายมาร่วมงาน และเตรียมของขวัญสุดพิเศษไว้ให้เธอ
เมื่อเจ้าหญิงเธียมาถึงงานเลี้ยง เธอก็ประหลาดใจมากที่เห็นการตกแต่งที่สวยงามและแขกเหรื่อที่มาร่วมงานมากมาย
"นี่มันงานเลี้ยงวันเกิดของข้าหรือ" เจ้าหญิงเธียถามด้วยความตื่นเต้น
"ใช่แล้ว เจ้าหญิงเธีย" อ้ายจำเรียนตอบ "ข้าจัดงานเลี้ยงนี้ขึ้นเพื่อเฉลิมฉลองวันเกิดของเจ้าหญิงผู้แสนวิเศษของข้า"
เจ้าหญิงเธียยิ้มอย่างมีความสุข เธอรู้สึกอบอุ่นใจที่อ้ายจำเรียนใส่ใจในวันเกิดของเธอ
อ้ายจำเรียนนำของขวัญมาให้เจ้าหญิงเธีย มันเป็นสร้อยคอเพชรที่สวยงามมาก
"เจ้าหญิงเธีย ข้าหวังว่าเจ้าจะชอบของขวัญชิ้นนี้" อ้ายจำเรียนกล่าว "ข้าเลือกมันมาด้วยใจจริง"
เจ้าหญิงเธียสวมสร้อยคอและยิ้มอย่างมีความสุข
"ขอบคุณมากเจ้าชายอ้ายจำเรียน" เจ้าหญิงเธียกล่าว "ข้าชอบมันมาก"
อ้ายจำเรียนและเจ้าหญิงเธียเต้นรำด้วยกันอย่างมีความสุขตลอดทั้งคืน พวกเขามีช่วงเวลาที่แสนวิเศษด้วยกัน และเจ้าหญิงเธียก็รู้สึกมีความสุขมากที่ได้ฉลองวันเกิดของเธอไปกับชายที่เธอรัก
-----
Q237
นิทานอ้ายจำเรียนสารภาพรักน้องเธีย
ในดินแดนอันไกลโพ้น มีเจ้าหญิงน้อยผู้แสนงดงามนามว่า เธีย นางมีดวงตาที่เปล่งประกายราวกับดวงดาว และเส้นผมที่ยาวสลวยดุจสายน้ำตก นางเป็นที่รักของผู้คนทั้งอาณาจักร
วันหนึ่ง เจ้าชายรูปงามนามว่า อ้ายจำเรียน ได้เดินทางมาเยือนอาณาจักรแห่งนี้ เขาได้พบกับเจ้าหญิงเธียและตกหลุมรักนางตั้งแต่แรกเห็น
อ้ายจำเรียนพยายามหาโอกาสสารภาพรักกับเจ้าหญิงเธียอยู่หลายครั้ง แต่ก็ไม่กล้าเอ่ยปากสักที จนกระทั่งวันหนึ่ง เขาตัดสินใจว่าจะรอช้าอยู่ไม่ได้อีกต่อไป
อ้ายจำเรียนนัดพบเจ้าหญิงเธียที่สวนดอกไม้หลังพระราชวัง เมื่อเจ้าหญิงเธียมายืนอยู่ตรงหน้าเขา อ้ายจำเรียนก็รู้สึกหัวใจเต้นแรง
"เจ้าหญิงเธีย" อ้ายจำเรียนเริ่มพูดด้วยเสียงสั่นเครือ "ข้า... ข้ารักเจ้า"
เจ้าหญิงเธียเบิกตากว้างด้วยความประหลาดใจ นางไม่คิดว่าเจ้าชายอ้ายจำเรียนจะรักนาง
"เจ้า... เจ้าชายอ้ายจำเรียน" เจ้าหญิงเธียพูดด้วยเสียงแผ่วเบา "หม่อมฉันก็รักเจ้าเช่นกัน"
อ้ายจำเรียนโผเข้ากอดเจ้าหญิงเธียด้วยความดีใจ เขารู้สึกมีความสุขมากที่ได้ยินคำตอบจากปากของนาง
"เจ้าหญิงเธีย" อ้ายจำเรียนกล่าว "เจ้าจะแต่งงานกับข้าไหม"
เจ้าหญิงเธียยิ้มอย่างมีความสุขและพยักหน้า
"หม่อมฉันยินดีเจ้าค่ะ" เจ้าหญิงเธียตอบ
อ้ายจำเรียนและเจ้าหญิงเธียแต่งงานกันอย่างมีความสุข และครองรักกันตลอดไป
-----
Q238
นิทานอ้ายจำเรียนสารภาพรัก
ในดินแดนอันไกลโพ้น มีเจ้าหญิงผู้เลอโฉมนามว่า อลิซ เธอมีดวงตาที่เปล่งประกายราวกับดวงดาว และเส้นผมที่ยาวสลวยดุจสายน้ำตก เธอเป็นที่รักของผู้คนทั้งอาณาจักร
วันหนึ่ง เจ้าชายรูปงามนามว่า อ้ายจำเรียน ได้เดินทางมาเยือนอาณาจักรแห่งนี้ เขาได้พบกับเจ้าหญิงอลิซและตกหลุมรักเธอตั้งแต่แรกเห็น
อ้ายจำเรียนพยายามหาโอกาสสารภาพรักกับเจ้าหญิงอลิซอยู่หลายครั้ง แต่ก็ไม่กล้าเอ่ยปากสักที จนกระทั่งวันหนึ่ง เขาตัดสินใจว่าจะรอช้าอยู่ไม่ได้อีกต่อไป
อ้ายจำเรียนนัดพบเจ้าหญิงอลิซที่สวนดอกไม้หลังพระราชวัง เมื่อเจ้าหญิงอลิซมายืนอยู่ตรงหน้าเขา อ้ายจำเรียนก็รู้สึกหัวใจเต้นแรง
"เจ้าหญิงอลิซ" อ้ายจำเรียนเริ่มพูดด้วยเสียงสั่นเครือ "ข้า... ข้ารักเจ้า"
เจ้าหญิงอลิซเบิกตากว้างด้วยความประหลาดใจ นางไม่คิดว่าเจ้าชายอ้ายจำเรียนจะรักนาง
"เจ้า... เจ้าชายอ้ายจำเรียน" เจ้าหญิงอลิซพูดด้วยเสียงแผ่วเบา "หม่อมฉันก็รักเจ้าเช่นกัน"
อ้ายจำเรียนโผเข้ากอดเจ้าหญิงอลิซด้วยความดีใจ เขารู้สึกมีความสุขมากที่ได้ยินคำตอบจากปากของนาง
"เจ้าหญิงอลิซ" อ้ายจำเรียนกล่าว "เจ้าจะแต่งงานกับข้าไหม"
เจ้าหญิงอลิซยิ้มอย่างมีความสุขและพยักหน้า
"หม่อมฉันยินดีเจ้าค่ะ" เจ้าหญิงอลิซตอบ
อ้ายจำเรียนและเจ้าหญิงอลิซแต่งงานกันอย่างมีความสุข และครองรักกันตลอดไป
-----
Q239
นิทานอ้ายจำเรียนขอมอบดวงใจนี้ให้กับน้อง..
ในดินแดนอันไกลโพ้น มีเจ้าหญิงผู้เลอโฉมนามว่า เธีย นางมีดวงตาที่เปล่งประกายราวกับดวงดาว และเส้นผมที่ยาวสลวยดุจสายน้ำตก นางเป็นที่รักของผู้คนทั้งอาณาจักร
วันหนึ่ง เจ้าชายรูปงามนามว่า อ้ายจำเรียน ได้เดินทางมาเยือนอาณาจักรแห่งนี้ เขาได้พบกับเจ้าหญิงเธียและตกหลุมรักนางตั้งแต่แรกเห็น
อ้ายจำเรียนพยายามหาโอกาสสารภาพรักกับเจ้าหญิงเธียอยู่หลายครั้ง แต่ก็ไม่กล้าเอ่ยปากสักที จนกระทั่งวันหนึ่ง เขาตัดสินใจว่าจะรอช้าอยู่ไม่ได้อีกต่อไป
อ้ายจำเรียนนัดพบเจ้าหญิงเธียที่สวนดอกไม้หลังพระราชวัง เมื่อเจ้าหญิงเธียมายืนอยู่ตรงหน้าเขา อ้ายจำเรียนก็รู้สึกหัวใจเต้นแรง
"เจ้าหญิงเธีย" อ้ายจำเรียนเริ่มพูดด้วยเสียงสั่นเครือ "ข้า... ข้ารักเจ้า"
เจ้าหญิงเธียเบิกตากว้างด้วยความประหลาดใจ นางไม่คิดว่าเจ้าชายอ้ายจำเรียนจะรักนาง
"เจ้า... เจ้าชายอ้ายจำเรียน" เจ้าหญิงเธียพูดด้วยเสียงแผ่วเบา "หม่อมฉันก็รักเจ้าเช่นกัน"
อ้ายจำเรียนโผเข้ากอดเจ้าหญิงเธียด้วยความดีใจ เขารู้สึกมีความสุขมากที่ได้ยินคำตอบจากปากของนาง
"เจ้าหญิงเธีย" อ้ายจำเรียนกล่าว "เจ้าจะแต่งงานกับข้าไหม"
เจ้าหญิงเธียยิ้มอย่างมีความสุขและพยักหน้า
"หม่อมฉันยินดีเจ้าค่ะ" เจ้าหญิงเธียตอบ
อ้ายจำเรียนและเจ้าหญิงเธียแต่งงานกันอย่างมีความสุข และครองรักกันตลอดไป
-----
Q240
นิทานอ้ายจำเรียนขอมอบดวงตาสองข้างให้น้องเธียคนรัก
ในดินแดนอันไกลโพ้น มีเจ้าหญิงผู้เลอโฉมนามว่า เธีย นางมีดวงตาที่เปล่งประกายราวกับดวงดาว และเส้นผมที่ยาวสลวยดุจสายน้ำตก นางเป็นที่รักของผู้คนทั้งอาณาจักร
วันหนึ่ง เจ้าชายรูปงามนามว่า อ้ายจำเรียน ได้เดินทางมาเยือนอาณาจักรแห่งนี้ เขาได้พบกับเจ้าหญิงเธียและตกหลุมรักนางตั้งแต่แรกเห็น
อ้ายจำเรียนพยายามหาโอกาสสารภาพรักกับเจ้าหญิงเธียอยู่หลายครั้ง แต่ก็ไม่กล้าเอ่ยปากสักที จนกระทั่งวันหนึ่ง เขาตัดสินใจว่าจะรอช้าอยู่ไม่ได้อีกต่อไป
อ้ายจำเรียนนัดพบเจ้าหญิงเธียที่สวนดอกไม้หลังพระราชวัง เมื่อเจ้าหญิงเธียมายืนอยู่ตรงหน้าเขา อ้ายจำเรียนก็รู้สึกหัวใจเต้นแรง
"เจ้าหญิงเธีย" อ้ายจำเรียนเริ่มพูดด้วยเสียงสั่นเครือ "ข้า... ข้ารักเจ้า"
เจ้าหญิงเธียเบิกตากว้างด้วยความประหลาดใจ นางไม่คิดว่าเจ้าชายอ้ายจำเรียนจะรักนาง
"เจ้า... เจ้าชายอ้ายจำเรียน" เจ้าหญิงเธียพูดด้วยเสียงแผ่วเบา "หม่อมฉันก็รักเจ้าเช่นกัน"
อ้ายจำเรียนโผเข้ากอดเจ้าหญิงเธียด้วยความดีใจ เขารู้สึกมีความสุขมากที่ได้ยินคำตอบจากปากของนาง
"เจ้าหญิงเธีย" อ้ายจำเรียนกล่าว "เจ้าจะแต่งงานกับข้าไหม"
เจ้าหญิงเธียยิ้มอย่างมีความสุขและพยักหน้า
"หม่อมฉันยินดีเจ้าค่ะ" เจ้าหญิงเธียตอบ
อ้ายจำเรียนและเจ้าหญิงเธียแต่งงานกันอย่างมีความสุข และครองรักกันตลอดไป
-----
Q241
นิทานอ้ายจำเรียนนั่งเศร้าคนรักตีตัวออกห่าง
ในหมู่บ้านอันแสนสงบ มีชายหนุ่มนามว่าอ้ายจำเรียน ผู้ซึ่งตกหลุมรักสาวงามนามว่าคำนางอย่างสุดหัวใจ เขาเฝ้าตามจีบและดูแลเธอมาเนิ่นนาน จนในที่สุดคำนางก็ใจอ่อนตกลงคบหาด้วย
อ้ายจำเรียนดีใจจนแทบจะบินได้ เขาทุ่มเททั้งกายและใจให้กับความรักครั้งนี้ ดูแลเอาใจใส่คำนางเป็นอย่างดี แต่แล้ววันหนึ่งทุกอย่างก็เปลี่ยนไป คำนางเริ่มตีตัวออกห่างจากเขา เธอไม่รับโทรศัพท์ ไม่ตอบข้อความ และหลีกเลี่ยงที่จะเจอหน้า
อ้ายจำเรียนสับสนและเจ็บปวด เขาพยายามหาคำตอบว่าเกิดอะไรขึ้น แต่คำนางก็ไม่ยอมบอกอะไรเลย เขาเฝ้ารอคอยการติดต่อจากเธอทุกวัน แต่ก็ไร้ผล
วันแล้ววันเล่า อ้ายจำเรียนนั่งเศร้าซึมอยู่ริมหนองน้ำ เขาครุ่นคิดถึงความรักที่เคยหวานชื่น แต่บัดนี้กลับกลายเป็นความเจ็บปวด เขาไม่เข้าใจว่าเหตุใดคำนางจึงเปลี่ยนไป
ในขณะที่อ้ายจำเรียนกำลังนั่งเศร้าอยู่นั้น ก็มีชายชราเดินผ่านมา ชายชราเห็นอาการของอ้ายจำเรียนแล้วก็สงสาร จึงเข้าไปถามว่าเกิดอะไรขึ้น
อ้ายจำเรียนเล่าเรื่องราวความรักของตนให้ชายชราฟัง ชายชราฟังจบแล้วก็ถอนหายใจและกล่าวว่า "ความรักนั้นเหมือนสายน้ำ บางครั้งก็ไหลเชี่ยว บางครั้งก็ไหลเอื่อย บางครั้งก็แห้งขอดไป"
"เจ้าต้องทำใจยอมรับความจริงว่าความรักของเจ้ากับคำนางได้สิ้นสุดลงแล้ว" ชายชราพูดต่อ "เจ้าไม่สามารถบังคับให้ใครมารักเจ้าได้ หากเขาหรือเธอไม่ต้องการ"
อ้ายจำเรียนฟังคำพูดของชายชราแล้วก็รู้สึกเศร้าใจ แต่ในขณะเดียวกันก็เริ่มทำใจได้ เขาตระหนักว่าเขาไม่สามารถฝืนความรู้สึกของคำนางได้ เขาต้องปล่อยเธอไป
หลังจากนั้น อ้ายจำเรียนก็ค่อยๆ ลุกขึ้นยืนและเดินจากไป เขายังคงเจ็บปวดอยู่บ้าง แต่เขารู้ว่าเขาต้องเข้มแข็งและก้าวต่อไปข้างหน้า เขาเชื่อว่าสักวันหนึ่งเขาจะพบกับความรักที่แท้จริงของเขา
-----
Q214
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น