รวมนิทาน

นิทานเรื่องอ้ายจำเรียนตอกสดๆกับแอน

กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว มีชายหนุ่มชื่อจำเรียนและหญิงสาวชื่อแอน ทั้งคู่เป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่เด็กๆ วันหนึ่งจำเรียนได้ไปช่วยแอนทำงานที่ไร่ จำเรียนทำงานหนักมากจนเหงื่อท่วมตัว แอนเห็นดังนั้นจึงเอาน้ำมาให้จำเรียนดื่ม

จำเรียนดื่มน้ำจนหมดแก้วแล้วก็พูดว่า "แอน ขอบใจนะที่เอาน้ำมาให้ฉันดื่ม ฉันรู้สึกดีขึ้นเยอะเลย"

แอนยิ้มและพูดว่า "ไม่เป็นไรหรอกจำเรียน ฉันยินดีที่จะช่วยเหลือเธอเสมอ"

จำเรียนมองหน้าแอนแล้วก็รู้สึกใจเต้นแรง เขาไม่เคยรู้สึกแบบนี้มาก่อน เขาไม่รู้ว่าความรู้สึกนี้คืออะไร แต่เขารู้ว่าเขาชอบอยู่ใกล้ๆ แอน

หลังจากวันนั้น จำเรียนก็เริ่มไปช่วยแอนทำงานที่ไร่บ่อยขึ้น ทุกครั้งที่เขาไปช่วยแอน เขาก็จะรู้สึกมีความสุขและใจเต้นแรงทุกครั้ง

วันหนึ่ง จำเรียนตัดสินใจบอกความรู้สึกของตัวเองกับแอน เขาพูดว่า "แอน ฉันชอบเธอ ฉันอยากให้เธอเป็นแฟนฉัน"

แอนยิ้มและพูดว่า "ฉันก็ชอบเธอเหมือนกันจำเรียน ฉันยินดีที่จะเป็นแฟนเธอ"

จำเรียนและแอนก็กลายเป็นแฟนกัน พวกเขารักกันมากและอยู่ด้วยกันอย่างมีความสุขตลอดไป

-----

Q16

นิทานเรื่องอ้ายจำเรียนตอกสดๆกับพร

กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว มีชายหนุ่มชื่อจำเรียน เขาเป็นคนขยันและฉลาด แต่ยากจนมาก วันหนึ่งเขาได้ยินข่าวว่ามีเศรษฐีใจบุญชื่อพร กำลังหาคนมาเป็นลูกเขย จำเรียนจึงตัดสินใจไปสมัคร

เมื่อจำเรียนไปถึงบ้านเศรษฐี พรก็ให้การต้อนรับเป็นอย่างดี พรบอกกับจำเรียนว่าเขามีลูกสาวที่สวยงามและฉลาดมาก แต่เขามีข้อแม้ว่าถ้าจำเรียนต้องการแต่งงานกับลูกสาวของเขา จำเรียนจะต้องตอกเสาเข็มให้เสร็จภายในหนึ่งคืน

จำเรียนตกลงโดยไม่ลังเล เขาเริ่มตอกเสาเข็มทันที แต่เมื่อเขาตอกเสาเข็มไปได้เพียงไม่กี่ต้น ก็มีพายุฝนฟ้าคะนองมาอย่างหนัก จำเรียนต้องหยุดตอกเสาเข็มและหาที่กำบัง

ขณะที่จำเรียนกำลังหลบฝนอยู่นั้น เขาก็ได้ยินเสียงร้องขอความช่วยเหลือ จำเรียนรีบวิ่งไปดูและพบว่ามีหญิงสาวคนหนึ่งกำลังจมน้ำ จำเรียนไม่ลังเลที่จะกระโดดลงไปช่วยหญิงสาวคนนั้นขึ้นมา

เมื่อพายุสงบลง จำเรียนก็กลับมาตอกเสาเข็มต่อ แต่ก็สายเกินไปแล้ว เขาตอกเสาเข็มไม่ทันตามกำหนดเวลา พรจึงปฏิเสธที่จะให้ลูกสาวแต่งงานกับจำเรียน

จำเรียนเสียใจมาก แต่เขาก็ไม่โทษพร เขาเข้าใจว่าพรทำถูกแล้วที่รักษาคำพูดของตัวเอง จำเรียนจึงกลับบ้านไปด้วยหัวใจที่หนักอึ้ง

ไม่กี่วันต่อมา หญิงสาวที่จำเรียนช่วยไว้ก็มาหาจำเรียนที่บ้าน เธอเล่าให้จำเรียนฟังว่าเธอเป็นลูกสาวของเศรษฐีอีกคนหนึ่ง เธอประทับใจในความกล้าหาญและความมีน้ำใจของจำเรียนมาก เธอจึงมาขอให้จำเรียนแต่งงานกับเธอ

จำเรียนดีใจมาก เขาตกลงแต่งงานกับหญิงสาวคนนั้นและทั้งคู่ก็ครองรักกันอย่างมีความสุขตลอดไป

นิทานเรื่องความรักของอ้ายจำเรียนกับน้องแพรวา

ในหมู่บ้านอันแสนสงบ มีชายหนุ่มรูปงามนามว่า "อ้ายจำเรียน" ผู้มีฝีมือในการตอกสดเป็นเลิศ ด้วยลีลาการตอกที่รวดเร็วและแม่นยำราวกับสายฟ้าแลบ ทำให้เขาโด่งดังไปทั่วหมู่บ้าน

วันหนึ่ง ขณะที่อ้ายจำเรียนกำลังตอกสดอยู่หน้าบ้านของตนเอง สายตาของเขาก็เหลือบไปเห็นหญิงสาวแสนสวยนามว่า "น้องแพรวา" กำลังเดินผ่านมา อ้ายจำเรียนตกหลุมรักน้องแพรวาตั้งแต่แรกเห็น ด้วยความงามที่ราวกับนางฟ้าและรอยยิ้มที่สดใสราวกับแสงแดด

อ้ายจำเรียนจึงรีบหยุดตอกสดแล้ววิ่งตามน้องแพรวาไป แต่ด้วยความเขินอาย เขาจึงไม่กล้าเอ่ยคำใดออกมาได้ เพียงแค่เดินตามเธอไปเงียบๆ

น้องแพรวาหันมามองอ้ายจำเรียนด้วยความสงสัย "มีอะไรหรือคะ?"

อ้ายจำเรียนหน้าแดงก่ำ "เอ่อ...น้องแพรวา พี่ชอบน้องตั้งแต่แรกเห็นเลย"

น้องแพรวาอึ้งไปครู่หนึ่ง ก่อนจะยิ้มออกมา "ขอบคุณค่ะพี่จำเรียน แต่ตอนนี้แพรวายังไม่พร้อมจะคบใคร"

อ้ายจำเรียนรู้สึกผิดหวังเล็กน้อย แต่ก็เคารพการตัดสินใจของน้องแพรวา "ไม่เป็นไรครับน้องแพรวา พี่จะรอ"

หลังจากนั้น อ้ายจำเรียนก็ยังคงตอกสดอยู่หน้าบ้านของตนเองทุกวัน หวังว่าสักวันน้องแพรวาจะเปลี่ยนใจมาชอบเขา

และแล้วในที่สุด ความพยายามของอ้ายจำเรียนก็สัมฤทธิผล เมื่อน้องแพรวาเริ่มแวะเวียนมาหาเขาบ่อยขึ้น และในที่สุดเธอก็ยอมรับรักกับเขา

อ้ายจำเรียนและน้องแพรวาจึงได้แต่งงานกัน และใช้ชีวิตอย่างมีความสุขตลอดไป

-----

นิทานเรื่องความรักของอ้ายจำเรียนตอกสดกับน้องเฟิร์น ภาค1

ในหมู่บ้านอันแสนสงบ มีชายหนุ่มรูปงามนามว่าอ้ายจำเรียน เขามีชื่อเสียงโด่งดังไปทั่วหมู่บ้านด้วยความสามารถในการตอกสดสุดไพเราะและลีลาการเต้นอันอ่อนช้อย

วันหนึ่ง ขณะที่อ้ายจำเรียนกำลังตอกสดอยู่ใต้ต้นมะพร้าว เขาก็ได้ยินเสียงร้องเพลงอันไพเราะจากกระท่อมหลังเล็กๆข้างๆ เขาหันไปมองและพบกับสาวงามนามว่าน้องเฟิร์น น้องเฟิร์นมีใบหน้าที่งดงามราวกับนางฟ้า และเสียงร้องที่ไพเราะราวกับนกรน้อย

อ้ายจำเรียนตกหลุมรักน้องเฟิร์นในทันที เขาจึงหยุดตอกสดและเดินเข้าไปหาเธอ น้องเฟิร์นก็รู้สึกประทับใจในตัวอ้ายจำเรียนเช่นกัน ทั้งสองจึงเริ่มพูดคุยกันอย่างถูกคอ

พวกเขาพูดคุยกันจนดึกดื่น จนกระทั่งดวงจันทร์ลับขอบฟ้า อ้ายจำเรียนจึงขออนุญาตน้องเฟิร์นว่าจะมาหาเธออีกครั้งในวันพรุ่งนี้ น้องเฟิร์นยิ้มรับและบอกว่าเธอยินดีที่จะพบเขา

ตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมา อ้ายจำเรียนก็มาหาเฟิร์นทุกวัน ทั้งสองใช้เวลาร่วมกันอย่างมีความสุข พวกเขาตอกสด ร้องเพลง เต้นรำ และแบ่งปันเรื่องราวต่างๆให้กันฟัง

ความรักของทั้งคู่งอกงามขึ้นทุกวัน จนกระทั่งวันหนึ่ง อ้ายจำเรียนตัดสินใจขอเฟิร์นแต่งงาน เฟิร์นตอบตกลงด้วยความเต็มใจ และทั้งสองก็จัดงานแต่งงานที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในหมู่บ้าน

อ้ายจำเรียนและเฟิร์นใช้ชีวิตคู่ด้วยความรักและความเข้าใจ พวกเขามีลูกชายและลูกสาวด้วยกัน และเลี้ยงดูลูกๆให้เติบโตมาเป็นคนดีของสังคม

นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า ความรักสามารถเกิดขึ้นได้จากสิ่งที่ไม่คาดคิด และเมื่อเราพบคนที่ใช่แล้ว เราควรที่จะ珍惜และดูแลเขาหรือเธอให้ดีที่สุด

นิทานความรักของอ้ายจำเรียนตอกสดๆกับเฟิร์นภาค2

กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว ในหมู่บ้านเล็กๆ แห่งหนึ่ง มีเด็กชายชื่อจำเรียน และเด็กหญิงชื่อเฟิน ทั้งสองเป็นเพื่อนเล่นกันมาตั้งแต่เด็กๆ จำเรียนเป็นเด็กชายที่ขยันเรียนและมีจิตใจดี ส่วนเฟินเป็นเด็กหญิงที่น่ารักและฉลาด

วันหนึ่ง ขณะที่จำเรียนกำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่ใต้ต้นไม้ เฟินก็วิ่งเข้ามาหาด้วยใบหน้าตื่นเต้น "จำเรียน จำเรียน!" เฟินร้อง "หนูมีเรื่องจะเล่าให้ฟัง"

"เรื่องอะไรเหรอเฟิน" จำเรียนถาม

"หนูได้ยินมาว่าในป่าลึกมีต้นไม้มหัศจรรย์อยู่ต้นหนึ่ง" เฟินเล่า "ว่ากันว่าใบของต้นไม้นี้มีสรรพคุณวิเศษ สามารถรักษาโรคได้ทุกชนิด"

จำเรียนฟังแล้วก็สนใจ "จริงเหรอเฟิน แล้วเราจะไปหามันกันไหม"

"ไปสิ ไปกันเดี๋ยวนี้เลย" เฟินตอบตกลง

ทั้งสองจึงออกเดินทางไปยังป่าลึกด้วยกัน พวกเขาเดินลัดเลาะไปตามเส้นทางคดเคี้ยว จนกระทั่งมาถึงใจกลางป่า พวกเขาก็พบต้นไม้มหัศจรรย์ที่เฟินเล่าให้ฟัง

ต้นไม้นั้นสูงใหญ่และแผ่กิ่งก้านสาขากว้าง ใบของมันเป็นสีเขียวสดใสและมีกลิ่นหอมอ่อนๆ จำเรียนและเฟินดีใจมาก พวกเขารีบเด็ดใบไม้มาคนละใบแล้วรีบกลับบ้าน

เมื่อกลับถึงบ้าน จำเรียนก็รีบนำใบไม้ไปให้แม่ที่กำลังป่วยอยู่บนเตียง แม่ของจำเรียนดีใจมากที่เห็นใบไม้วิเศษ เธอรีบเคี้ยวใบไม้แล้วกลืนลงไป ทันใดนั้น อาการป่วยของเธอก็หายเป็นปลิดทิ้ง

จำเรียนและเฟินดีใจมากที่ได้ช่วยแม่ของจำเรียน พวกเขารู้ว่าต้นไม้มหัศจรรย์นี้มีประโยชน์มากมาย พวกเขาจึงตัดสินใจที่จะเก็บรักษาต้นไม้ต้นนี้ไว้เป็นสมบัติของหมู่บ้าน

ตั้งแต่นั้นมา ต้นไม้มหัศจรรย์ก็กลายเป็นที่รู้จักของชาวบ้านทั้งหมู่บ้าน ชาวบ้านต่างก็มาเก็บใบไม้ไปรักษาโรคต่างๆ และต้นไม้ก็ช่วยรักษาพวกเขาให้หายจากโรคได้ทุกครั้ง

จำเรียนและเฟินยังคงเป็นเพื่อนเล่นกันมาจนโต พวกเขาใช้ชีวิตอย่างมีความสุขและช่วยเหลือผู้คนในหมู่บ้านด้วยต้นไม้มหัศจรรย์ของพวกเขา

-----

Q10

นิทานเรื่องอ้ายจำเรียนกับความจน

กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว มีชายหนุ่มยากจนชื่ออ้ายเรียนตอกสด เขาอาศัยอยู่ในกระท่อมเล็กๆ กับแม่ที่ชราภาพแล้ว อ้ายเรียนตอกสดทำงานหนักทุกวันเพื่อหาเลี้ยงครอบครัว แต่ไม่ว่าเขาจะพยายามมากแค่ไหน ความยากจนก็ยังคงติดตามเขาอยู่

วันหนึ่ง ขณะที่อ้ายเรียนตอกสดกำลังทำงานอยู่ในไร่ เขาได้ยินเสียงร้องไห้ เขาหันไปมองและเห็นหญิงสาวคนหนึ่งนั่งร้องไห้อยู่ใต้ต้นไม้ อ้ายเรียนตอกสดเข้าไปหาเธอและถามว่าเกิดอะไรขึ้น

หญิงสาวเล่าว่าเธอชื่อคำแก้ว และเธอกำลังเดินทางไปหาน้องสาวของเธอในหมู่บ้านถัดไป แต่เธอหลงทางและไม่รู้จะไปทางไหน อ้ายเรียนตอกสดรู้สึกสงสารเธอ จึงอาสาพาเธอไปส่ง

ระหว่างทาง อ้ายเรียนตอกสดและคำแก้วได้พูดคุยกันอย่างถูกคอ พวกเขาพบว่าพวกเขามีความฝันและความปรารถนาเดียวกัน นั่นคือการหลุดพ้นจากความยากจน

เมื่อพวกเขามาถึงหมู่บ้านของคำแก้ว อ้ายเรียนตอกสดก็รู้สึกเศร้าใจที่ต้องจากเธอไป แต่เขารู้ว่าพวกเขาจะได้พบกันอีกครั้งในสักวัน

ไม่กี่วันต่อมา อ้ายเรียนตอกสดก็ได้รับจดหมายจากคำแก้ว เธอเล่าว่าเธอได้พบกับน้องสาวของเธอแล้ว และพวกเขากำลังทำธุรกิจด้วยกันอยู่ คำแก้วเชิญอ้ายเรียนตอกสดให้มาเยี่ยมเธอและน้องสาวที่หมู่บ้านของเธอ

อ้ายเรียนตอกสดดีใจมาก เขาเดินทางไปหมู่บ้านของคำแก้วและพบว่าคำแก้วและน้องสาวของเธอประสบความสำเร็จอย่างมากในธุรกิจของพวกเธอ พวกเธอได้เปิดร้านค้าเล็กๆ ที่ขายของชำและของใช้ในครัวเรือน

อ้ายเรียนตอกสดรู้สึกทึ่งในความสามารถของคำแก้วและน้องสาวของเธอ เขาขอให้คำแก้วสอนวิธีทำธุรกิจให้กับเขา คำแก้วก็สอนเขาอย่างเต็มใจ และไม่นานอ้ายเรียนตอกสดก็สามารถเปิดร้านค้าของตัวเองได้

ร้านค้าของอ้ายเรียนตอกสดประสบความสำเร็จอย่างมาก เขาทำงานหนักและซื่อสัตย์ต่อลูกค้าเสมอ ในที่สุดเขาก็สามารถหลุดพ้นจากความยากจนและมีชีวิตที่สุขสบาย

จากนั้นเป็นต้นมา อ้ายเรียนตอกสดและคำแก้วก็กลายเป็นเพื่อนที่ดีต่อกัน พวกเขาช่วยเหลือซึ่งกันและกัน และประสบความสำเร็จในชีวิตของตนเอง

-----

นิทานเรื่องอ้ายจำเรียนตอกสดไปช่วยคำแก้วถูกลักพาตัว

กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว มีชายหนุ่มชื่อจำเรียน เขาเป็นคนขยันขันแข็งและชอบเรียนหนังสือมาก วันหนึ่งขณะที่จำเรียนกำลังนั่งท่องหนังสืออยู่ใต้ต้นไม้ เขาก็ได้ยินเสียงนกหวีดดังมาจากในป่า จำเรียนจึงลุกขึ้นเดินตามเสียงนกหวีดไป

เมื่อจำเรียนเดินเข้าไปในป่า เขาก็เห็นหญิงสาวคนหนึ่งนั่งร้องไห้อยู่ใต้ต้นไม้ จำเรียนจึงเข้าไปถามว่าเกิดอะไรขึ้น หญิงสาวเล่าให้จำเรียนฟังว่า เธอชื่อคำแก้ว และเธอถูกโจรจับตัวมา เธอขอให้จำเรียนช่วยพาเธอหนีไปด้วย จำเรียนไม่ลังเลที่จะช่วยคำแก้ว เขาจึงพาคำแก้วเดินลัดเลาะไปตามป่าจนกระทั่งพ้นเขตอันตราย

หลังจากนั้นจำเรียนและคำแก้วก็เดินทางด้วยกัน พวกเขาช่วยเหลือซึ่งกันและกัน จนกระทั่งเกิดความรักต่อกัน ในที่สุดทั้งคู่สบตากันและกัน ทั้งคู่มองตากันต่างฝ่ายต่างรู้ใจกัน ว่าต้องการอะไรจนสุดท้ายก็ทำเรื่องอย่างที่กัน ต่อมาก็แต่งงานกันและใช้ชีวิตอย่างมีความสุขตลอดไป

--

ผู้ใหญ่บ้านคนให้ใหม่

กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว มีชายหนุ่มรูปงามนามว่า อ้ายจำเรียน เขาอาศัยอยู่ในหมู่บ้านเล็กๆ แห่งหนึ่งในภาคอีสานของประเทศไทย อ้ายจำเรียนเป็นคนขยันและฉลาด แต่เขายากจนมาก เขาทำงานหนักทุกวันเพื่อเลี้ยงดูครอบครัวของเขา

วันหนึ่ง ขณะที่อ้ายจำเรียนกำลังทำงานอยู่ในทุ่งนา เขาก็เห็นหญิงสาวสวยคนหนึ่งเดินผ่านมา หญิงสาวผู้นั้นมีนามว่าคำแก้ว นางเป็นลูกสาวของผู้ใหญ่บ้านในหมู่บ้านข้างเคียง อ้ายจำเรียนตกหลุมรักคำแก้วตั้งแต่แรกเห็น เขาจึงตัดสินใจไปขอคำแก้วแต่งงาน

ผู้ใหญ่บ้านไม่ค่อยพอใจนักที่ลูกสาวของตนจะแต่งงานกับชายหนุ่มยากจนเช่นอ้ายจำเรียน แต่คำแก้วยืนกรานที่จะแต่งงานกับเขา ผู้ใหญ่บ้านจึงจำใจยอมตกลง

หลังจากแต่งงานแล้ว อ้ายจำเรียนและคำแก้วก็ใช้ชีวิตอย่างมีความสุข พวกเขามีลูกด้วยกันสองคน ชายหนึ่ง หญิงหนึ่ง อ้ายจำเรียนทำงานหนักทุกวันเพื่อเลี้ยงดูครอบครัวของเขา ส่วนคำแก้วก็คอยดูแลบ้านและเลี้ยงดูลูกๆ

วันหนึ่ง ขณะที่อ้ายจำเรียนกำลังทำงานอยู่ในทุ่งนา เขาก็ได้ยินเสียงคนร้องขอความช่วยเหลือ อ้ายจำเรียนรีบวิ่งไปยังที่เกิดเหตุและพบว่ามีชายคนหนึ่งถูกงูกัด อ้ายจำเรียนไม่ลังเลที่จะช่วยเหลือชายคนนั้น เขาใช้มีดกรีดบริเวณที่ถูกงูกัดและดูดพิษออก

ชายคนนั้นรอดชีวิตและรู้สึกขอบคุณอ้ายจำเรียนมาก เขาเล่าเรื่องราวความกล้าหาญของอ้ายจำเรียนให้คนในหมู่บ้านฟัง จนชื่อเสียงของอ้ายจำเรียนก็โด่งดังไปทั่วหมู่บ้าน

ผู้ใหญ่บ้านได้ยินเรื่องราวความกล้าหาญของอ้ายจำเรียนแล้วก็รู้สึกละอายใจที่ครั้งหนึ่งตนเคยดูถูกเขา ผู้ใหญ่บ้านจึงจัดงานเลี้ยงเพื่อเป็นเกียรติแก่อ้ายจำเรียน และแต่งตั้งให้เขาเป็นผู้ใหญ่บ้านคนใหม่ของหมู่บ้านเทอดชาติ ตำบลบ่อภาค

อ้ายจำเรียนเป็นผู้ใหญ่บ้านที่ดี เขาดูแลชาวบ้านด้วยความยุติธรรมและเมตตา ภายใต้การนำของเขา หมู่บ้านก็เจริญรุ่งเรืองและมีความสุข

อ้ายจำเรียนและคำแก้วครองรักกันอย่างมีความสุขจนแก่เฒ่า พวกเขามีลูกหลานเต็มบ้าน และเป็นที่เคารพรักของชาวบ้านทั้งหมู่บ้าน เรื่องราวของอ้ายจำเรียนเจ้ายังคงเล่าขานสืบต่อกันมาจนถึงทุกวันนี้

-----

เรื่องหวี

กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว มีชายคนหนึ่งหัวล้าน มีนามว่าอ้ายจำเรียนตอกสดๆ เขาจึงใช้หวีหวีผมที่ไม่มีอยู่ทุกวัน

วันหนึ่ง ขณะที่อ้ายจำเรียนตอกสดๆกำลังหวีผมอยู่ อ้ายจำเรียนตอกสดๆก็เผลอทำหวีหล่นลงพื้น หวีตกลงไปในรูเล็กๆ บนพื้น อ้ายจำเรียนตอกสดๆคนนั้นพยายามเอื้อมมือลงไปหยิบหวี แต่ก็ไม่สามารถเอื้อมถึงได้

อ้ายจำเรียนตอกสดๆจึงเรียกภรรยามาช่วย ภรรยาของเขาก็พยายามเอื้อมมือลงไปหยิบหวี แต่ก็ไม่สามารถเอื้อมถึงได้เช่นกัน

อ้ายจำเรียนตอกสดๆจึงเรียกลูกๆ ของเขามาช่วย ลูกๆ ของอ้ายจำเรียนตอกสดๆก็พยายามเอื้อมมือลงไปหยิบหวี แต่ก็ไม่สามารถเอื้อมถึงได้เช่นกัน

อ้ายจำเรียนตอกสดๆ จึงเรียกเพื่อนบ้านมาช่วย เพื่อนบ้านของเขาก็พยายามเอื้อมมือลงไปหยิบหวี แต่ก็ไม่สามารถเอื้อมถึงได้เช่นกัน

ในที่สุด อ้ายจำเรียนตอกสดๆก็ยอมแพ้ เขาจึงนั่งลงข้างๆ รูและเริ่มร้องไห้

ขณะที่เขากำลังร้องไห้อยู่ อ้ายจำเรียนตอกสดๆก็เห็นมดตัวเล็กๆ ตัวหนึ่งวิ่งผ่านมา มดตัวนั้นเห็นหวีที่อยู่ในรู จึงวิ่งเข้าไปในรูและคาบหวีออกมาให้อ้ายจำเรียนตอกสดๆ

อ้ายจำเรียนตอกสดๆดีใจมาก เขาจึงขอบคุณมดตัวนั้นและให้รางวัลเป็นน้ำตาลก้อนหนึ่ง

ตั้งแต่นั้นมา อ้ายจำเรียนตอกสดๆนั้นก็ไม่เคยลืมความช่วยเหลือของมดตัวเล็กๆ และเขาก็รู้ว่าแม้แต่สิ่งที่เล็กที่สุดก็สามารถสร้างความแตกต่างได้

-----

อ้ายจำเรียนตอกสดๆเป็นหัวล้าน

กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว มีชายหัวล้านคนหนึ่ง มีนามเรียกกันว่า อ้ายจำเรียนตอกสดๆ อ้ายจำเรียนตอกสดๆละอายใจในความหัวล้านของตัวเองมาก จึงพยายามปกปิดมันด้วยการสวมหมวกอยู่ตลอดเวลา

วันหนึ่ง อ้ายจำเรียนตอกสดๆได้ไปงานเลี้ยง เขาเห็นผู้ชายคนหนึ่งกำลังหวีผมของตัวเองอย่างภูมิใจ อ้ายจำเรียนตอกสดๆ จึงเข้าไปหาเขาและถามว่า "ท่านครับ ท่านมีหวีขายไหม"

ชายผู้นั้นตอบว่า "ฉันไม่มีหวีขาย แต่ฉันจะให้คุณยืมใช้ก็ได้"

อ้ายจำเรียนตอกสดๆ ดีใจมาก เขาหยิบหวีมาและเริ่มหวีผมของตัวเองอย่างแรง แต่ไม่ว่าเขาจะหวีอย่างไร ผมของเขาก็ไม่ขึ้นมาแม้แต่น้อย

ชายผู้นั้นจึงหัวเราะและพูดว่า "คุณกำลังทำอะไรอยู่ คุณไม่มีผมให้หวีแล้ว"นะค้าบ

อ้ายจำเรียนตอกสดๆรู้สึกอับอายมาก เขาโยนหวีทิ้งและวิ่งหนีไป

ตั้งแต่นั้นมา อ้ายจำเรียนตอกสดๆก็เลิกพยายามปกปิดความหัวล้านของตัวเอง อ้ายจำเรียนตอกสดๆเรียนรู้ที่จะยอมรับตัวเองในแบบที่เป็น และอ้ายจำเรียนตอกสดๆก็มีความสุขมากขึ้นกว่าเดิม

-----

สวัสดีครับท่านผู้อ่านและFCอ้ายจำเรียนตอกสดๆที่น่ารักทุกคนอ่านนิทานแล้วอยากสนับสนุนนิทานของอ้ายจำเรียนแต่งนิทานด้วยAI เพื่อเป็นกำลังใจและเป็นค่าAI จะทะยอยลงวันละ3-4เรื่องสนับสนุนด้วยการโอนเงินตามช่องทางนี้นะครับแล้วแต่จะให้นะครับ อย่าโอนมาเยอะโอนมาแค่1-100บาทพอ ครับแต่โอนเป็นประจำโอนมาบ่อยๆนะครับ อยากแนะนำนิทานแนวไหน ขอคำติชมด้วยนะครับพิมบอกทางไลน์มานะคับหรือจะคอมเม้นท์มาในโพสนี้ก็ได้ครับ

ช่องทางการโอนเงิน👇

โทร/พร้อมเพย์/ทรูมันนี่วอเลทเบอร์👉 0892718015

ชื่อนาย จำเรียน จันทร์รักษา

ทักแชทไลน์กดค้างไว้จนกว่าจะขึ้นรูปไลน์👇กดที่รูปไลน์เลยครับ👇🏽

https://line.me/ti/p/cGDqLx_Lhe