บทกลอนรัก
มีรักซ่อนเร้นอยู่มิอาจลืม
ดั่งสายธารไหลรินไม่ขุ่นขม
ความรู้สึกนี้คงอยู่ชั่วนิรันดร์
ดวงตาของเธอราวกับดวงดาว
ส่องประกายระยับในยามราตรี
รอยยิ้มของเธอละมุนละไมราวกับสายน้ำ
ชโลมใจให้ชุ่มชื่นชั่วนิรันดร์
เสียงหัวเราะของเธอคือบทเพลง
ที่ขับกล่อมหัวใจให้เบิกบาน
ทุกสัมผัสของเธอคือความสุขที่ฉันเฝ้าฝัน
จะเฝ้าทะนุถนอมไว้จนกว่าชีวิตจะหาไม่
ในห้วงแห่งดวงใจอันลึกซึ้ง
รักของฉันที่มีต่อเธอจะคงอยู่ตลอดไป
ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานสักเท่าไร
ความรักนี้จะไม่เสื่อมคลาย
-----
Q101
ในห้วงหทัยที่ลึกสุดดวงใจ
มีรักแท้ที่ซ่อนไว้ไม่เปิดเผย
ดั่งดวงดาวพร่างพราวในยามค่ำเคย
ส่องประกายเจิดจ้าในใจฉัน
ดวงตาคมดุจดั่งกริชที่เฉียบแหลม
ทิ่มแทงใจจนลึกซึ้งเกินจะทาน
รอยยิ้มหวานราวน้ำผึ้งที่แสนหวาน
ชโลมใจฉันให้ชุ่มชื่นทุกคืนวัน
เสียงหัวเราะดั่งดนตรีที่แสนไพเราะ
ขับกล่อมใจให้สุขล้นเกินจะประมาณ
เพียงแค่ได้ยินก็ทำให้โลกทั้งใบสดใส
ราวกับได้พบเจอสรวงสวรรค์บนดิน
ความรักของฉันนั้นมั่นคงดั่งภูผา
ไม่ว่านานเท่าใดก็จะมั่นคงเสมอ
จะคอยอยู่เคียงข้างไม่ว่ายามสุขหรือยามเศร้า
เพราะหัวใจของฉันนั้นมีเพียงเธอเท่านั้น
-----
Q102
ในห้วงแห่งราตรีอันเงียบสงัด
ความคิดถึงแผ่ซ่านเข้ามาในใจ
อยากเอื้อมมือไปโอบกอดเธอไว้
แต่มีเพียงความว่างเปล่าที่อยู่ตรงหน้า
ดวงดาวบนฟ้าส่องประกายระยิบ
ราวกับดวงตาของเธอที่จ้องมองมา
ลมพัดพาพาความทรงจำที่แสนหวาน
ให้กลับคืนมาอีกครั้งในห้วงความคิด
ถนนที่เคยเดินด้วยกันทุกวัน
วันนี้กลับว่างเปล่าไร้เงาเธอ
เสียงหัวเราะและรอยยิ้มที่เคยมี
กลายเป็นเพียงความทรงจำที่เลือนลาง
คิดถึงแววตาที่เปี่ยมด้วยความรัก
คิดถึงรอยยิ้มที่ทำให้โลกสดใส
คิดถึงเสียงหัวเราะที่ทำให้ใจพองโต
คิดถึงทุกสิ่งทุกอย่างที่เป็นเธอ
ความคิดถึงนี้จะคงอยู่ตลอดไป
ตราบใดที่หัวใจของฉันยังเต้นอยู่
และฉันจะรอคอยวันนั้น
ที่เราจะได้พบกันอีกครั้ง
-----
Q103
ดวงดาวบนฟ้าไกลลิบตา
แต่หัวใจพี่ใกล้ชิดติดมา
ดวงดาวบนฟ้าสวยงามจับใจ
แต่ไม่เท่าดวงใจน้องดาวของพี่
-----
Q104
ในห้วงคำนึงถึงเจ้าทุกครา
หัวใจโหยหาแสนทรมาน
อยากกอดเจ้าไว้แนบกายทุกวัน
คลายความคิดถึงที่ตรึงใจ
ลมพัดพาพัดพาความคิดถึง
ส่งไปถึงเจ้าที่แสนไกล
อยากอยู่ใกล้ๆ เฝ้าดูแลด้วยใจ
ให้ความรักเราไม่เสื่อมคลาย
ดวงดาวระยิบยามค่ำคืน
ส่องประกายให้ใจชื่นฉ่ำ
เหมือนดวงตาเจ้าที่ส่องนำ
ให้ความอบอุ่นในยามเหงา
คิดถึงเจ้าทุกเวลาที่หายใจ
ทุกจังหวะหัวใจที่เต้นแรง
อยากให้เจ้ารู้ว่ารักเจ้าเพียงใด
และจะรักตลอดไปไม่เสื่อมคลาย
-----
สนQ105
ในห้วงคำนึงถึงนายท่าน
ใจสั่นไหวหวามไหวกระวนกระวาย
อยากโผเข้ากอดให้หายคลาย
ความคิดถึงที่คอยรบกวนใจ
ดวงจันทร์ลอยเด่นบนฟากฟ้า
แสงนวลจ้าส่องประกายในยามค่ำ
ชวนให้คิดถึงหน้า...
ที่เคยยิ้มให้กันยามอยู่ใกล้
สายลมพัดโชยมาแผ่วเบา
พาความเหงาเข้ามาเยือนหัวใจ
อยากอยู่เคียงข้างกายเธอไม่ห่างไกล
เพื่อคลายความคิดถึงที่ถาโถมมา
บทกลอนนี้แต่งขึ้นด้วยความคิดถึง
จากใจของ....ที่ซึ้งในความรัก
หวังว่าเธอจะรับรู้ถึงความรู้สึก
และคลายความคิดถึงที่โถมกระหน่ำมา
-----
Q106
ในห้วงราตรีอันเงียบงัน
ความเหงาแผ่ซ่านเข้ามาครอบครอง
ใจที่เคยผ่องใสบัดนี้หม่นหมอง
ไร้ซึ่งแสงสว่างนำทางในห้วงมืดมน
เงาแห่งความเดียวดายทอดกายทาบ
แผ่คลุมหัวใจให้เจ็บปวดร้าว
ความเงียบงันยิ่งทวีความโศกเศร้า
ราวกับถูกทอดทิ้งไว้ในโลกที่ไร้ความหมาย
ความทรงจำเก่าๆ ผุดขึ้นมาหลอกหลอน
ภาพแห่งความสุขที่เคยมีบัดนี้เลือนหาย
เหลือเพียงความว่างเปล่าที่คอยทรมาน
กัดกินหัวใจให้แหลกสลายทีละน้อย
ความเหงาเกาะกุมฉันไว้ไม่ยอมปล่อย
ราวกับโซ่ตรวนที่พันธนาการฉันไว้
ฉันดิ้นรนหาทางออก แต่ไร้หนทางใด
ความสิ้นหวังแผ่ซ่านเข้ามาในหัวใจ
โอ้ ความเหงาที่โหดร้ายทารุณ
เจ้าทำให้ฉันรู้สึกไร้ค่าและอ่อนแอ
ฉันโหยหาใครสักคนที่จะโอบกอดฉันไว้
และปลอบประโลมความเจ็บปวดนี้ให้หายไป
-----
Q122
ในห้วงแห่งความทรมานแสนสาหัส
หัวใจสลายราวถูกกรีดเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย
ความเจ็บปวดแผดเผาจนแทบจะกลายเป็นเถ้าถ่าน
น้ำตาหลั่งรินราวกับสายฝนที่ไม่รู้จักหยุดหย่อน
ความทรงจำอันแสนหวานกลายเป็นอาวุธที่ทิ่มแทง
ย้ำเตือนถึงความสุขที่สูญหายไปอย่างไม่มีวันหวนกลับ
ความคิดถึงแผดเผาหัวใจให้มอดไหม้
ทิ้งไว้เพียงความว่างเปล่าและความเจ็บปวดที่ไม่มีวันจบสิ้น
ดวงตาที่เคยเปล่งประกายด้วยความสุข
บัดนี้มืดมัวไร้ชีวิตชีวา
รอยยิ้มที่เคยสดใส
กลายเป็นเพียงความทรงจำที่เลือนลาง
ความหวังที่เคยมีกลายเป็นเพียงเถ้าธุลี
ถูกพัดพาไปโดยสายลมแห่งความสิ้นหวัง
ความฝันที่เคยสดใส
บัดนี้กลายเป็นเพียงภาพลวงตาที่ไม่เคยเป็นจริง
ในห้วงแห่งความทรมานนี้
ฉันรู้สึกราวกับว่ากำลังจมลงในห้วงเหวอันมืดมิด
ไม่มีแสงสว่างที่จะนำทาง
ไม่มีความหวังที่จะยึดเหนี่ยว
ความเจ็บปวดนี้มันทรมานเกินกว่าจะทน
มันกัดกินหัวใจฉันจนแทบจะไม่เหลือชิ้นดี
ฉันอยากจะหนีไปให้ไกลจากความทุกข์นี้
แต่กลับพบว่ามันติดตามฉันไปทุกหนแห่ง
ฉันรู้สึกราวกับว่าฉันกำลังจะจมน้ำ
จมลงไปในห้วงแห่งความสิ้นหวัง
ไม่มีใครที่จะช่วยฉันได้
ฉันถูกทิ้งให้อยู่ตามลำพังในความทุกข์นี้
โอ้ ความทรมานใจนี้
เมื่อไหร่จะสิ้นสุดลงเสียที
ฉันขอร้องให้ความเจ็บปวดนี้จงหายไป
และให้ความสุขกลับคืนมาสู่หัวใจฉันอีกครั้ง
-----
Q123
สายฝนโปรยปรายจากฟ้าสูง
ชโลมผืนดินให้ชุ่มชื่น
สายลมพัดพาพัดผ่านมา
พัดพาความเย็นมาให้ชื่นใจ
เมฆฝนก่อตัวดำทมึน
ฟ้าร้องคำรามเสียงกึกก้อง
ฝนตกหนักลงมาไม่ยั้ง
ราวกับฟ้าร้องไห้โหยหวน
สายฝนชะล้างสิ่งสกปรก
ชำระล้างความเศร้าหมอง
ทำให้โลกสดใสแจ่มใส
ราวกับได้เกิดใหม่ครั้งหนึ่ง
ฝนฟ้าเป็นของขวัญจากธรรมชาติ
เป็นสิ่งจำเป็นต่อชีวิต
ช่วยให้พืชพรรณงอกงาม
ช่วยให้สิ่งมีชีวิตดำรงอยู่ได้
ฝนฟ้าเป็นสิ่งที่สวยงาม
เป็นสิ่งที่น่าชื่นชม
เป็นสิ่งที่ควรอนุรักษ์ไว้
เพื่อให้ลูกหลานได้ชื่นชมสืบไป
-----
Q124
ในห้วงเวลาแห่งความอ้างว้าง
หัวใจร้าวรานดั่งถูกฟัน
ความเหงาแผ่ซ่านทุกอณูขันธ์
ราวกับถูกทอดทิ้งไว้กลางทะเลทราย
ความทรงจำเก่าๆ ยังคงวนเวียน
ภาพแห่งความสุขที่เคยมีอยู่
กลายเป็นเพียงเงาที่คอยหลอกหลอน
ทิ้งไว้เพียงความเจ็บปวดที่ไม่อาจลืม
ความเงียบงันโอบล้อมฉันไว้
เสียงหัวใจเต้นดังก้องอยู่ในห้วงอวกาศ
ความรู้สึกสิ้นหวังคืบคลานเข้ามา
ราวกับถูกจองจำไว้ในกรงแห่งความอ้างว้าง
ดวงตาที่เคยสุกใสบัดนี้มืดมัว
ความหวังที่เคยมีบัดนี้ริบหรี่
ความอ้างว้างกลายเป็นเพื่อนร่วมทาง
ที่คอยอยู่เคียงข้างฉันในทุกย่างก้าว
ในห้วงเวลาแห่งความอ้างว้างนี้
ฉันได้เรียนรู้ถึงความเข้มแข็งของตัวเอง
แม้ว่าจะเจ็บปวดเพียงใด
ฉันก็จะไม่ยอมแพ้ให้กับความอ้างว้าง
เพราะฉันรู้ว่าในสักวันหนึ่ง
ความสุขจะกลับมาหาฉันอีกครั้ง
และความอ้างว้างนี้จะกลายเป็นเพียงอดีต
ที่ฉันสามารถก้าวผ่านไปได้
-----
Q125
ในห้วงราตรีอันเงียบงัน
ความอ้างว้างแผ่ซ่านเข้าเกาะกุม
ความคิดรุมเร้าซ้ำเติมความขมขื่น
ราวกับถูกขังอยู่ในห้องขังอันมืดมน
หัวใจดวงนี้ว่างเปล่าไร้ซึ่งความหมาย
เหมือนเรือที่ล่องลอยไร้จุดหมาย
ความทรงจำเก่าๆ ย้อนกลับมาหลอกหลอน
ทำให้ความเจ็บปวดทวีคูณยิ่งกว่าเดิม
ความเหงาเกาะกินดั่งปลวกที่กัดแทะ
กัดกินหัวใจให้แหลกสลาย
ความเศร้าโศกถาโถมเข้ามาอย่างไม่หยุดยั้ง
ราวกับคลื่นซัดซัดเข้าหาฝั่ง
ความอ้างว้างนี้ช่างทรมาน
ราวกับถูกทอดทิ้งให้เดียวดายในโลกกว้าง
ความเจ็บปวดแสนสาหัสรุมเร้าไม่หยุดหย่อน
ราวกับถูกทรมานด้วยไฟที่แผดเผา
โอ้ ความอ้างว้างที่โหดร้าย
ได้โปรดปล่อยฉันไปเถอะ
ปล่อยฉันให้หลุดพ้นจากความเจ็บปวดนี้
และให้ฉันได้พบกับความสุขอีกครั้ง
-----
Q126
ในห้วงเวลาแห่งความอ้างว้าง
หัวใจร้าวรานดั่งถูกทอดทิ้ง
ความทรงจำหลั่งไหลมาไม่หยุดยั้ง
ภาพเงาแห่งรักที่เคยสว่างไสว
ความเงียบงันแผ่คลุมไปทั่ว
เสียงหัวเราะกลายเป็นเพียงเสียงสะอื้น
ความสุขที่เคยมีกลายเป็นเพียงความฝัน
ทิ้งไว้เพียงความเจ็บปวดและความเดียวดาย
ดวงตาคู่นี้พร่าเลือนด้วยน้ำตา
มองไปทางใดก็ไร้ซึ่งความหมาย
โลกทั้งใบดูมืดมนและว่างเปล่า
ราวกับว่าฉันเป็นเพียงเศษเสี้ยวของความว่างเปล่า
ความอ้างว้างกัดกินหัวใจของฉัน
ทำให้ฉันรู้สึกไร้ค่าและไร้ความหวัง
ราวกับว่าฉันเป็นเพียงผีที่หลงทาง
ในโลกที่ไม่มีใครต้องการฉันอีกต่อไป
-----
Q127
ดอกรักเอย เจ้าเคยเฉาและหม่น
มาเจอะคนมอบรักสมัครสมาน
เหมือนลงเล่นน้ำเย็นในสายธาร
ใจชื่นบานสราญสุขในอกเรา
ฟ้าคืนนี้แสนเศร้า และเหงานัก
เหมือนความรักของเราที่เลือนหาย
เคยสัญญาว่าจะรัก ไม่เสื่อมคลาย
แต่กลับกลาย ทำเหมือน...ลืมเลือนกัน
แสนเสียดายวันเวลา...ที่ผันผ่าน
มันเนิ่นนานเหลือเกิน เธอกับฉัน
ที่เคยรัก เคยผูกพัน กันนานวัน
กลับแปรผัน...เป็นเพียงแค่อดีตไป
เคยได้ยิน.หลายคนพูดกันว่า
รักกันงาย เลิกกันง่าย นั้นจริงหรือ
มาวันหนึ่ง จึงได้พบเจอกับเธอ
ใจจึงเผลอ รักเธอ...อย่างง่ายดาย
มาวันนี้ จึงได้รู้ถึงความจริง
เหมือนกับสิ่งที่ได้ฟัง ในวันก่อน
ว่าความรัก.เป็นอะไร ที่ไม่แน่นอน
ใจขาดรอน เมื่อรัก...ทำช้ำใจ
แสนท้อ แสนเหนื่อย กับความรัก
จึงอยากพักหัวใจ...นี้สักหน
ทั้งที่ต้องพยายาม และอดทน
ล้าเสียจน หมดแรง จะแย่งใคร
กลอนความรัก
เห็นทะเลคราใดใจถวิล
คิดถึงหาดหัวหินให้สับสน
จะอยู่ไหนแห่งใดไกลกังวล
ให้ใกล้คนขออยู่เคียงน้องเพียงใจ
กลอนความรัก
คงเป็นความรัก
เมื่อหัวใจอยากต้อนรับใครสักคน
ด้วยยินดีและเต็มใจไม่สับสน
หรือซ้อนกลหลอกลวงให้เข้ามา
เมื่อเกิดความรัก
คงประจักษ์ในใจยามโหยหา
อยากพบอยากชิดใกล้ตลอดเวลา
แม้ได้เพียงสบตาห่างห่างก็ยังดี
นี่แหละความรัก
คงยากนักจะหลีกหนี
เมื่อเผลอไผลเพียงเสี้ยววินาที
ความรักจะโจมตีเข้ามา
เมื่อใจได้รัก
จงตระหนักให้ซึ้งพึงรักษา
รวมสองใจประสานไว้ทุกครา
มองให้เห็นถึงคุณค่าของกันและกัน
บทกวีของหัวใจ
กลอนความรัก
กลอนความรัก
ดอกรักเอย เจ้าเคยเฉาและหม่น
มาเจอะคนมอบรักสมัครสมาน
เหมือนลงเล่นน้ำเย็นในสายธาร
ใจชื่นบานสราญสุขในอกเรา
กลอนความรัก
ฟ้าคืนนี้แสนเศร้า และเหงานัก
เหมือนความรักของเราที่เลือนหาย
เคยสัญญาว่าจะรัก ไม่เสื่อมคลาย
แต่กลับกลาย ทำเหมือน...ลืมเลือนกัน
แสนเสียดายวันเวลา...ที่ผันผ่าน
มันเนิ่นนานเหลือเกิน เธอกับฉัน
ที่เคยรัก เคยผูกพัน กันนานวัน
กลับแปรผัน...เป็นเพียงแค่อดีตไป
เคยได้ยิน.หลายคนพูดกันว่า
รักกันงาย เลิกกันง่าย นั้นจริงหรือ
มาวันหนึ่ง จึงได้พบเจอกับเธอ
ใจจึงเผลอ รักเธอ...อย่างง่ายดาย
มาวันนี้ จึงได้รู้ถึงความจริง
เหมือนกับสิ่งที่ได้ฟัง ในวันก่อน
ว่าความรัก.เป็นอะไร ที่ไม่แน่นอน
ใจขาดรอน เมื่อรัก...ทำช้ำใจ
แสนท้อ แสนเหนื่อย กับความรัก
จึงอยากพักหัวใจ...นี้สักหน
ทั้งที่ต้องพยายาม และอดทน
ล้าเสียจน หมดแรง จะแย่งใคร
กลอนความรัก
เห็นทะเลคราใดใจถวิล
คิดถึงหาดหัวหินให้สับสน
จะอยู่ไหนแห่งใดไกลกังวล
ให้ใกล้คนขออยู่เคียงน้องเพียงใจ
กลอนความรัก
คงเป็นความรัก
เมื่อหัวใจอยากต้อนรับใครสักคน
ด้วยยินดีและเต็มใจไม่สับสน
หรือซ้อนกลหลอกลวงให้เข้ามา
เมื่อเกิดความรัก
คงประจักษ์ในใจยามโหยหา
อยากพบอยากชิดใกล้ตลอดเวลา
แม้ได้เพียงสบตาห่างห่างก็ยังดี
นี่แหละความรัก
คงยากนักจะหลีกหนี
เมื่อเผลอไผลเพียงเสี้ยววินาที
ความรักจะโจมตีเข้ามา
เมื่อใจได้รัก
จงตระหนักให้ซึ้งพึงรักษา
รวมสองใจประสานไว้ทุกครา
มองให้เห็นถึงคุณค่าของกันและกัน
ฉันเหงา ฉันเปล่า ฉันเปลี่ยว
ฉันเลี้ยว ฉันหา ความหวัง
ผู้ชาย เปลี่ยนได้ ง่ายจัง
น่าชัง ความรัก หลอกลวง รูปประจำตัว
โดยคุณ: คนดีของขนม
เจ็บที่เธอทำร้ายใจฉัน
เจ็บที่เธอไม่รักกัน ปล่อยฉันเหงา
เจ็บที่เธอทิ้งไปไม่เหลือแม้เพียงเงา
เจ็บที่ยังคงคิดถึงเธอ
คิดถึงเธอแม้เธอไม่เคยรัก
คิดถึงเธอแม้เธอจะไปกับเขา
คิดถึงเธอแม้เธอไม่ใช่ของเรา
แต่ความทรงจำครั้งเก่าไม่เคยลืม
ไม่ขอร้องให้เธอนั้นกลับมา
ขอเพียงแค่บางเวลาที่ฉันเหงา
ได้มีเธออยู่ในความทรงจำ รักของเรา
ฉันจะได้รู้ว่าเคยรักเธอหมดใจ
ฝากบทกลอนบทนี้ สำหรับคนดีของขนม
แม้ว่าเราสองคน ไม่ได้เชยชม
ขนมคนนี้ก็ไม่เสียใจ
ดีใจที่มีวันนี้ จิตใจดีๆที่ได้เคยมีให้
ถึงวันนี้ไม่มีคนดีแล้ว(ตลอดไป) ขนมก็ยังมีความฝันไปไกลๆ ยินดีที่มีเธอ
เพื่อน....ที่ต่างวัย ต่างอายุ
เพื่อน...คนนั้นเป็นเพื่อนทีดีแสนดีสำหรับฉัน
เพื่อน...คนนั้นเป็นเพื่อนที่ฉันไม่เคยเจอเหมือนเธอ
เพื่อน...คนนั้นถึงแม้ว่าจะไม่เคยรู้จักกันมาก่อน
เพื่อน...คนนั้นฉันขอโทษที่รบกวนในเวลาเธอไม่ว่าง(เพราะฉันมิได้เจตนา)
เพื่อน...คนนั้นต่อไปฉันจะรบกวนเธอให้น้อยลง
เพื่อน...คนนั้นเธอรู้มั้ย ฉันคิดว่าเธอเป็นเพื่อนยามครายเหง่า
เพื่อน...คนนั้นแต่เธอจงจะรู้ไว้ว่า ฉันจะจดจำเธอใว้ในใจตลอดไป...
ฉันอาจจะแปลกกว่าเพื่อนคนอื่นๆ แต่ฉันขอมอบความจริงใจให้เธอ
เพื่อน...คนนั้น..."ก็เธอไงละ"
อยากบอกเธอว่า ขอบใจจริงๆ "เพื่อนที่แสนดีคนนััน"
อยากเห็นเธอมีความสุข
ไม่ใช่ทนทุกข์อยู่อย่างนี้
เธอรักเขามากใช่ไหมคนดี
ตอบฉันหน่อยสิจะได้เข้าใจ
เขาอาจทำเธอมีน้ำตา
ได้โปรดมองมาตรงนี้ได้ไหม
ให้ฉันช่วยเช็ดน้ำตาของหัวใจ
ในฐานะอะไรก็ได้...ฉันยินดี
ห่วงและหวงมากมายเธอรู้ไหม
มองท้องฟ้าทีไร ใจสลาย
รักที่มีให้ตลอดไม่เสื่อมคลาย
แต่อย่าทำลายรักเราเลยนะเธอ
เปลี่ยนตัวเองแล้วเธอก็ไม่รัก
ยังไงก็อกหักอยูดี เพราะเธอทิ้ง
อยู่อย่างไรให้หัวใจได้เคยชิน
เพราะคนปลิ้นป้อนหลอกลวง...ไร้หัวใจ
โอ้ความรักยากนักจะเอื้อนเอ่ย
มากด้วยคำเปรียบเปรยสุดหวานหู
ยามได้รักจักรู้โลกเป็นเช่นสีชมพู
กลับอดหู่ยิ่งนักเมื่อพิษรักหักดวงใจ
หากจะรักชายใดอย่าได้แคร์
แม้นพ่อแม่กล่าวว่าอย่าได้สน
ถึงเขาเตี้ย ล่ำ ดำ อย่ากังวล
เกิดเป็นคนรู้รักจักว่าพอ
น้ำฝน
ทุกครั้งที่ฝนตก ทุกน้ำหยดจากฟากฟ้า
นั้นคือน้ำใจฉัน ที่มีให้คอยตามหา
ความรักคิดถึงเธอ ตกลงมาสู่พื้นดิน
ถ้าเธอไม่คอยรับ ฉันนี่แหละจะเศร้าใจ
อุประมานตัวหญิงเป็นเช่นดอกไม้
โบราณว่า ภุมรินเห็นค่าเพียงน้ำหวาน
คืนวันล่วงเลยหมุนเวียนเปลี่ยนกาล
จากดอกไม้บานโสภาค่าหมดลง
เปรียบเช่นอิสตรีแรกดรุณี
บุรุษเช่นภุมรีต่างปองหมาย
หวังเชยชมดื่มชิมน้ำหวานจากกาย
แล้วทอดทิ้งจากไปไร้ค่าคุณ
แม้หญิงใดทำตนเช่นบุษบาริมทาง
บุรุษเช่นภุมราจะเห็นค่าหาไม่
หวังเพียงชิมแล้วจรจากไกล
ปล่อยบุษบาไว้หมดค่าราคาจอง
เลือกได้ฉันขอเป็นบุษบามินตรา(คือดอกพุทธรักษา)
ดอกไม้ที่ใครอาจไม่เห็นคุณค่า
ไม่มีแม้กลิ่นหรือน้ำหวานให้ภุมรา
ขอมีค่าเทียบหิ้งบูชา พุทธรักษาก็พอ
อีหนึ่งเอกองค์ บุษกร ฤ บุษบัน (คือดอกบัวสีน้ำเงินและดอกบัวเผื่อน)
คืออีกหนึ่งของบุษบาที่ฉันฝัน
จะขอเป็นเช่นดอกไม้นามนี้นั้น
มากค่าคุณอนันต์ในจิตคิดตรอง
เกิดจากตรมในหนองบีงรกไพร
แม้มิใช่เพียงหนึ่งในใจของใครเขา
ขออยู่แบบนี้ขอภูมิใจในตัวของเรา
มีศักดิ์เท่าบัวบังใบในเกียรติตน
พุทธะ นำจิต ชี้ทาง
จิตตะ นำทาง สว่างสงบ
วิมังสา หาทางหลุดพ้น สบาย
ขอเดินทาง สายกลาง คือ พุทโธ.
เจ็บอีกแล้วใช่ไหมหัวใจเอ๋ย
จากที่เคยใส่ใจและห่วงหา
เหลือแต่เพียงตัวเราและน้ำตา
เขาจากลาเยื่อใยนั้นไม่มี
เคยเป็นเพื่อนสุขสันต์เมื่อวันก่อน
เคยเป็นพี่คอยสอนไม่หนายหนี
เคยเป็นคนรักกันขวัญชีวิ
มาวันนี้เธอจากลาล้าระทม
-------------------
กลอนความรัก
ความรักอันโศกเศร้าเคล้าน้ำตาน่าด้านทน
เหมือนเธอจอมขนน้ำตามาหากัน
ให้ฉันปลอบให้ฉันโยนความทุกข์มาหากัน
ดอกรักเอย เจ้าเคยเฉาและหม่น
มาเจอะคนมอบรักสมัครสมาน
เหมือนลงเล่นน้ำเย็นในสายธาร
ใจชื่นบานสราญสุขในอกเรา
ฟ้าคืนนี้แสนเศร้า และเหงานัก
เหมือนความรักของเราที่เลือนหาย
เคยสัญญาว่าจะรัก ไม่เสื่อมคลาย
แต่กลับกลาย ทำเหมือน...ลืมเลือนกัน
แสนเสียดายวันเวลา...ที่ผันผ่าน
มันเนิ่นนานเหลือเกิน เธอกับฉัน
ที่เคยรัก เคยผูกพัน กันนานวัน
กลับแปรผัน...เป็นเพียงแค่อดีตไป
เคยได้ยิน.หลายคนพูดกันว่า
รักกันงาย เลิกกันง่าย นั้นจริงหรือ
มาวันหนึ่ง จึงได้พบเจอกับเธอ
ใจจึงเผลอ รักเธอ...อย่างง่ายดาย
มาวันนี้ จึงได้รู้ถึงความจริง
เหมือนกับสิ่งที่ได้ฟัง ในวันก่อน
ว่าความรัก.เป็นอะไร ที่ไม่แน่นอน
ใจขาดรอน เมื่อรัก...ทำช้ำใจ
แสนท้อ แสนเหนื่อย กับความรัก
จึงอยากพักหัวใจ...นี้สักหน
ทั้งที่ต้องพยายาม และอดทน
ล้าเสียจน หมดแรง จะแย่งใคร
เห็นทะเลคราใดใจถวิล
คิดถึงหาดหัวหินให้สับสน
จะอยู่ไหนแห่งใดไกลกังวล
ให้ใกล้คนขออยู่เคียงน้องเพียงใจ
คงเป็นความรัก
เมื่อหัวใจอยากต้อนรับใครสักคน
ด้วยยินดีและเต็มใจไม่สับสน
หรือซ้อนกลหลอกลวงให้เข้ามา
เมื่อเกิดความรัก
คงประจักษ์ในใจยามโหยหา
อยากพบอยากชิดใกล้ตลอดเวลา
แม้ได้เพียงสบตาห่างห่างก็ยังดี
นี่แหละความรัก
คงยากนักจะหลีกหนี
เมื่อเผลอไผลเพียงเสี้ยววินาที
ความรักจะโจมตีเข้ามา
เมื่อใจได้รัก
จงตระหนักให้ซึ้งพึงรักษา
รวมสองใจประสานไว้ทุกครา
มองให้เห็นถึงคุณค่าของกันและกัน
ฉันเหงา ฉันเปล่า ฉันเปลี่ยว
ฉันเลี้ยว ฉันหา ความหวัง
ผู้ชาย เปลี่ยนได้ ง่ายจัง
น่าชัง ความรัก หลอกลวง รูปประจำตัว
โดยคุณ: คนดีของขนม
เจ็บที่เธอทำร้ายใจฉัน
เจ็บที่เธอไม่รักกัน ปล่อยฉันเหงา
เจ็บที่เธอทิ้งไปไม่เหลือแม้เพียงเงา
เจ็บที่ยังคงคิดถึงเธอ
คิดถึงเธอแม้เธอไม่เคยรัก
คิดถึงเธอแม้เธอจะไปกับเขา
คิดถึงเธอแม้เธอไม่ใช่ของเรา
แต่ความทรงจำครั้งเก่าไม่เคยลืม
ไม่ขอร้องให้เธอนั้นกลับมา
ขอเพียงแค่บางเวลาที่ฉันเหงา
ได้มีเธออยู่ในความทรงจำ รักของเรา
ฉันจะได้รู้ว่าเคยรักเธอหมดใจ
ฝากบทกลอนบทนี้ สำหรับคนดีของขนม
แม้ว่าเราสองคน ไม่ได้เชยชม
ขนมคนนี้ก็ไม่เสียใจ
ดีใจที่มีวันนี้ จิตใจดีๆที่ได้เคยมีให้
ถึงวันนี้ไม่มีคนดีแล้ว(ตลอดไป) ขนมก็ยังมีความฝันไปไกลๆ ยินดีที่มีเธอ
เพื่อน....ที่ต่างวัย ต่างอายุ
เพื่อน...คนนั้นเป็นเพื่อนทีดีแสนดีสำหรับฉัน
เพื่อน...คนนั้นเป็นเพื่อนที่ฉันไม่เคยเจอเหมือนเธอ
เพื่อน...คนนั้นถึงแม้ว่าจะไม่เคยรู้จักกันมาก่อน
เพื่อน...คนนั้นฉันขอโทษที่รบกวนในเวลาเธอไม่ว่าง(เพราะฉันมิได้เจตนา)
เพื่อน...คนนั้นต่อไปฉันจะรบกวนเธอให้น้อยลง
เพื่อน...คนนั้นเธอรู้มั้ย ฉันคิดว่าเธอเป็นเพื่อนยามครายเหง่า
เพื่อน...คนนั้นแต่เธอจงจะรู้ไว้ว่า ฉันจะจดจำเธอใว้ในใจตลอดไป...
ฉันอาจจะแปลกกว่าเพื่อนคนอื่นๆ แต่ฉันขอมอบความจริงใจให้เธอ
เพื่อน...คนนั้น..."ก็เธอไงละ"
อยากบอกเธอว่า ขอบใจจริงๆ "เพื่อนที่แสนดีคนนััน
อยากเห็นเธอมีความสุข
ไม่ใช่ทนทุกข์อยู่อย่างนี้
เธอรักเขามากใช่ไหมคนดี
ตอบฉันหน่อยสิจะได้เข้าใจ
เขาอาจทำเธอมีน้ำตา
ได้โปรดมองมาตรงนี้ได้ไหม
ให้ฉันช่วยเช็ดน้ำตาของหัวใจ
ในฐานะอะไรก็ได้...ฉันยินดี
ห่วงและหวงมากมายเธอรู้ไหม
มองท้องฟ้าทีไร ใจสลาย
รักที่มีให้ตลอดไม่เสื่อมคลาย
แต่อย่าทำลายรักเราเลยนะเธอ
เปลี่ยนตัวเองแล้วเธอก็ไม่รัก
ยังไงก็อกหักอยูดี เพราะเธอทิ้ง
อยู่อย่างไรให้หัวใจได้เคยชิน
เพราะคนปลิ้นป้อนหลอกลวง...ไร้หัวใจ
โอ้ความรักยากนักจะเอื้อนเอ่ย
มากด้วยคำเปรียบเปรยสุดหวานหู
ยามได้รักจักรู้โลกเป็นเช่นสีชมพู
กลับอดหู่ยิ่งนักเมื่อพิษรักหักดวงใจ
หากจะรักชายใดอย่าได้แคร์
แม้นพ่อแม่กล่าวว่าอย่าได้สน
ถึงเขาเตี้ย ล่ำ ดำ อย่ากังวล
เกิดเป็นคนรู้รักจักว่าพอ
น้ำฝน
ทุกครั้งที่ฝนตก ทุกน้ำหยดจากฟากฟ้า
นั้นคือน้ำใจฉัน ที่มีให้คอยตามหา
ความรักคิดถึงเธอ ตกลงมาสู่พื้นดิน
ถ้าเธอไม่คอยรับ ฉันนี่แหละจะเศร้าใจ
ดอกไม้ของภุมริน
อุประมานตัวหญิงเป็นเช่นดอกไม้
โบราณว่า ภุมรินเห็นค่าเพียงน้ำหวาน
คืนวันล่วงเลยหมุนเวียนเปลี่ยนกาล
จากดอกไม้บานโสภาค่าหมดลง
เปรียบเช่นอิสตรีแรกดรุณี
บุรุษเช่นภุมรีต่างปองหมาย
หวังเชยชมดื่มชิมน้ำหวานจากกาย
แล้วทอดทิ้งจากไปไร้ค่าคุณ
แม้หญิงใดทำตนเช่นบุษบาริมทาง
บุรุษเช่นภุมราจะเห็นค่าหาไม่
หวังเพียงชิมแล้วจรจากไกล
ปล่อยบุษบาไว้หมดค่าราคาจอง
เลือกได้ฉันขอเป็นบุษบามินตรา(คือดอกพุทธรักษา)
ดอกไม้ที่ใครอาจไม่เห็นคุณค่า
ไม่มีแม้กลิ่นหรือน้ำหวานให้ภุมรา
ขอมีค่าเทียบหิ้งบูชา พุทธรักษาก็พอ
อีหนึ่งเอกองค์ บุษกร ฤ บุษบัน (คือดอกบัวสีน้ำเงินและดอกบัวเผื่อน)
คืออีกหนึ่งของบุษบาที่ฉันฝัน
จะขอเป็นเช่นดอกไม้นามนี้นั้น
มากค่าคุณอนันต์ในจิตคิดตรอง
เกิดจากตรมในหนองบีงรกไพร
แม้มิใช่เพียงหนึ่งในใจของใครเขา
ขออยู่แบบนี้ขอภูมิใจในตัวของเรา
มีศักดิ์เท่าบัวบังใบในเกียรติตน
พุทธะ นำจิต ชี้ทาง
จิตตะ นำทาง สว่างสงบ
วิมังสา หาทางหลุดพ้น สบาย
ขอเดินทาง สายกลาง คือ พุทโธ.
เจ็บอีกแล้วใช่ไหมหัวใจเอ๋ย
จากที่เคยใส่ใจและห่วงหา
เหลือแต่เพียงตัวเราและน้ำตา
เขาจากลาเยื่อใยนั้นไม่มี
เคยเป็นเพื่อนสุขสันต์เมื่อวันก่อน
เคยเป็นพี่คอยสอนไม่หนายหนี
เคยเป็นคนรักกันขวัญชีวิ
มาวันนี้เธอจากลาล้าระทม
ความรักอันโศกเศร้าเคล้าน้ำตาน่าด้านทน
เหมือนเธอจอมขนน้ำตามาหากัน
ให้ฉันปลอบให้ฉันโยนความทุกข์มาหากัน
ความรัก มีเข้ามาเพื่อให้เราได้เรียนรู้
ไม่ได้เข้ามาเพื่อให้เรารัก
ถ้าเรารักก็จะได้สิ่งตอบแทน
คือความสุขและความทุกข์
ที่หลายคนต้องการและไม่ต้องการในเวลาเดียวกัน
เธอนั้นคอย ดูแล ห่วงใยฉัน
ทุกทุกวัน เล่นกัน สนุกสนาน
มียิ้มบ้าง ทะเลาะบ้าง ใจชื่นบาน
สุดต้านทาน ฉันนั้น คิดไปไกล
ต้องคอยบอก ตัวเอง อยู่หลายครั้ง
ต้องคุมขัง หัวใจ เก็บเอาไว้
หากเธอรู้ กลัวเธอนั้น จะเปลี่ยนไป
จากคนใกล้ กลับกลาย ห่างเหินกัน
อันความรัก เป็นสิ่ง ที่ล้ำค่า
คอยเป็นยา รักษา ความโศกเศร้า
เป็นกำลัง แรงใจ ให้กับเรา
คลายความเหงา พบความสุข ที่สมบูรณ์
ขอแค่ได้พบเธอ
ขอแค่ได้มองเธอ
ขอแค่ได้คุยกับเธอ
ถึงเธอจะไม่รักฉัน
ฉันก็จะรักเธอและจะรักเธอและจะรักตลอดไป
ผ่านลมร้อน ลมหนาว มาตั้งเยอะ
ไม่เคยเจอะ พบพาน กับความรัก
ใครสักคน ช่วยมาสอน ให้รู้็จัก
ว่าความรัก แท้จริง เป็นเช่นไร
เหงา เหงา เหงา อยากมีใคร มาเคียงข้าง
มาขจัด ความอ้างว้าง ออกไปให้
แล้วฉันนี้ จะมอบ ทั้งหัวใจ
จะมีเธอ ตลอดไป ไม่เปลี่ยนแปลง
รักเธอครั้งแรกพบ
รักเธอหมดหัวใจ
รักเธอตลอดไป
จะไม่รักใครนอกจากเธอ
ความรักนั้นเหมือนยา
รักผิดทางก็ฆ่าชีวิต
รักถูกทางก็มีชีวิต
คิดให้ดีก่อนหมดชีวิต
ผู้หญิงคนนี้ขอสัญญาว่าจะรักเธอไม่ห่าง
ผู้หญิงคนนี้จะขออยู่ข้างข้างเธอเสมอ
ผู้หญิงคนนี้จะคอยเป็นกำลังใจให้เธอ
ผู้หญิงคนนี้จะจำไว้เสมอกับคำที่สัญญา
ฉันไม่ต้องการ คำว่า – รัก – สักเท่าไหร่
แค่ขอมีเธออยู่ใกล้ ๆ ตลอดไปก็เท่านั้น
ไม่ต้องการกักขังใครไว้ในหัวใจกันและกัน
อยากให้อิสระ กับ ความผูกพัน เดินด้วยกันต่อไป
– – –
เพราะอยากให้เธอสบายใจเมื่อใกล้ฉัน
ไม่อยากเป็นสายป่านที่คอยตรึงกันเอาไว้
เพราะกล้วว่าสักวันสายป่านนั้นอาจตึงจนขาดไป
ถึงวันนั้น..เอื้อมมือคว้าเท่าไหร่..คงไกลเกิน
– – –
แม้ตอนนี้เราอาจจะเดินอยู่คนละฝั่งฟ้า
แต่คงไม่ไกลเกินกว่าความห่วงหาจะข้ามไปไหว
ความผูกพันของเราไม่อาจหยุดลงเพราะห่างไกล
แต่กลับทบทวีความมั่นใจ..ว่าสักวันเราจะได้อยู่ใกล้กันล
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น