นิทานวันที่28/4/2567

สวัสดีครับเพื่อนๆอยากจะสนับสนุนนิทานของอ้ายจำเรียน แต่งโดยใช้เอไอช่วยแต่งให้บางเรื่องอ่านจะขวิดจะขัด อ้ายจำเรียนต้องโทษด้วยนะครับ อยากให้กำลังเล็กๆน้อยๆด้วยการโอนเงินได้ที่

 พร้อมเพย์เบอร์👉0892718015

ทรูมันนี่วอเลทเบอร์👉0892718015

           นาย จำเรียน จันทร์รักษา

          ขอบคุณมากครับ

สุดท้ายนี้อ้ายจำเรียนไม่มีอะไรให้นอกจากอวยพรให้

อ้ายจำเรียนขอให้น้องๆคนที่ใจดีกับอ้ายจำเรียนและใจดีมีความแมตตาต่อผู้อื่นทุกคนสุขสันต์ทุกวันไม่เจ็บไม่ป่วย ปราศจากโรคภัยไข้เจ็บ ขอให้พระคุ้มครองคุณและครอบครัว  ขอให้สุขสมหวังในทุกสิ่งที่ปรารถนา ขอให้การเรียนการงานการซื้อขายและธุรกิจ  ราบรื่นสดใสปราศจากอุปสรรคทั้งปวง ขอให้สวยหล่อกันทุกคน ขอให้มีความสุขในการตอกกับแฟนราบรื่น จนถึงสวรรค์วิมานกันทุกคนนะครับ

นิทานความรักน้องพีกับอ้ายจำเรียน

กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว ในหมู่บ้านเล็กๆ แห่งหนึ่ง มีน้องสาวคนหนึ่งชื่อพี และพี่ชายคนหนึ่งชื่อจำเรียน น้องพีเป็นหญิงสาวที่สวยงามและอ่อนหวาน ในขณะที่จำเรียนเป็นชายหนุ่มที่แข็งแรงและขยันขันแข็ง ทั้งสองรักกันมากและมักจะใช้เวลาร่วมกันในทุ่งนาและป่าไม้

วันหนึ่ง ขณะที่ทั้งสองกำลังเดินเล่นอยู่ในป่า พวกเขาได้พบกับกลุ่มโจรที่โหดเหี้ยม โจรพยายามจะทำร้ายน้องพี แต่จำเรียนก็ปกป้องน้องสาวของเขาอย่างกล้าหาญ เขาต่อสู้กับโจรจนตัวเป็นแผล แต่ในที่สุดก็สามารถเอาชนะพวกโจรได้

เมื่อโจรจากไปแล้ว จำเรียนก็พาน้องพีกลับบ้านอย่างปลอดภัย พ่อแม่ของพวกเขารู้สึกขอบคุณจำเรียนมากที่ช่วยชีวิตลูกสาวของตนไว้ พวกเขาจึงจัดงานเลี้ยงเพื่อเป็นเกียรติแก่เขา

ในงานเลี้ยงนั้น จำเรียนได้สารภาพรักกับน้องพีต่อหน้าแขกทุกคน น้องพีก็ตอบรับคำสารภาพรักของเขา ทั้งสองแต่งงานกันในไม่ช้าและใช้ชีวิตอย่างมีความสุขตลอดไป

-----

Q184

นิทานเจ้าชายอโยธยา

กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว มีเจ้าชายหนุ่มรูปงามนามว่าอโยธยาแห่งเมืองอโยธยา เจ้าชายอโยธยาเป็นที่รักใคร่ของพสกนิกรทั้งหลายด้วยความเมตตาและความยุติธรรมของพระองค์

วันหนึ่ง ขณะที่เจ้าชายอโยธยากำลังเสด็จประพาสป่า พระองค์ได้พบกับหญิงสาวชาวบ้านที่กำลังนั่งร้องไห้อยู่ เจ้าชายอโยธยาจึงตรัสถามว่าเหตุใดจึงร้องไห้ หญิงสาวจึงเล่าให้เจ้าชายฟังว่า นางถูกโจรปล้นเอาทรัพย์สินไปหมดสิ้น เจ้าชายอโยธยาเมื่อทรงทราบดังนั้น จึงตรัสปลอบโยนหญิงสาวและมอบทรัพย์สินส่วนหนึ่งของพระองค์ให้แก่หญิงสาวเพื่อเป็นการช่วยเหลือ

หลังจากนั้น เจ้าชายอโยธยายังคงเสด็จประพาสป่าต่อไป จนกระทั่งพระองค์ได้พบกับชายชราคนหนึ่งที่กำลังนั่งอยู่ใต้ต้นไม้ด้วยความทุกข์ใจ เจ้าชายอโยธยาจึงตรัสถามชายชราว่าเหตุใดจึงทุกข์ใจ ชายชราจึงเล่าให้เจ้าชายฟังว่า ตนมีลูกชายคนหนึ่งที่ถูกเสือร้ายคาบไป เจ้าชายอโยธยาเมื่อทรงทราบดังนั้น จึงตรัสปลอบโยนชายชราและรับสั่งให้ทหารออกตามหาลูกชายของชายชรา

ในที่สุด ทหารก็สามารถตามหาลูกชายของชายชราจนพบ และนำตัวกลับมาคืนให้กับบิดา ชายชราดีใจเป็นอย่างมากและกราบขอบพระคุณเจ้าชายอโยธยาที่ทรงเมตตาช่วยเหลือ

ตั้งแต่นั้นมา เจ้าชายอโยธยายิ่งเป็นที่รักใคร่ของพสกนิกรทั้งหลายมากยิ่งขึ้น ด้วยความเมตตาและความยุติธรรมของพระองค์ จนกระทั่งพระองค์ได้ครองราชย์เป็นกษัตริย์แห่งเมืองอโยธยา และทรงปกครองบ้านเมืองด้วยความร่มเย็นเป็นสุขตลอดมา

-----

Q186

นิทานเจ้าหญิงเมืองสอง

กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว ในดินแดนอันไกลโพ้น มีเมืองสองแห่งที่ตั้งอยู่บนฝั่งแม่น้ำสายเดียวกัน เมืองหนึ่งชื่อว่าเมืองเหนือ อีกเมืองหนึ่งชื่อว่าเมืองใต้ ทั้งสองเมืองปกครองโดยเจ้าหญิงผู้แสนงดงามและฉลาดหลักแหลม

เจ้าหญิงแห่งเมืองเหนือมีพระนามว่า อรุณฉาย พระองค์ทรงมีพระทัยเมตตาและทรงเป็นที่รักของพสกนิกรทั่วทั้งเมือง ส่วนเจ้าหญิงแห่งเมืองใต้มีพระนามว่า จันทราวดี พระองค์ทรงมีพระปรีชาสามารถและทรงเป็นนักรบที่เก่งกาจ

แม้ว่าทั้งสองเมืองจะตั้งอยู่บนฝั่งแม่น้ำสายเดียวกัน แต่ก็ไม่เคยมีการติดต่อระหว่างกันเลย เนื่องจากแม่น้ำสายนี้มีกระแสน้ำที่เชี่ยวกรากและอันตรายมาก จนไม่มีผู้ใดกล้าข้ามไปมา

วันหนึ่ง เจ้าหญิงอรุณฉายทรงตัดสินพระทัยว่าจะเสด็จไปเยี่ยมเมืองใต้ พระองค์ทรงตรัสกับข้าราชบริพารว่า "เราได้ยินกิตติศัพท์ของเจ้าหญิงจันทราวดีมานานแล้ว เราปรารถนาที่จะได้พบพระองค์และเรียนรู้จากพระองค์"

ข้าราชบริพารต่างทูลทัดทานว่าเป็นเรื่องอันตรายเกินไป แต่เจ้าหญิงอรุณฉายทรงยืนกรานพระทัย พระองค์จึงทรงเตรียมเรือและเสด็จออกเดินทางพร้อมกับข้าราชบริพารเพียงไม่กี่คน

เรือของเจ้าหญิงอรุณฉายแล่นฝ่ากระแสน้ำที่เชี่ยวกรากไปได้ไม่นานก็ประสบกับพายุรุนแรง เรือถูกคลื่นซัดจนล่ม เจ้าหญิงอรุณฉายและข้าราชบริพารต่างจมน้ำหายไปในแม่น้ำ

ข่าวการสิ้นพระชนม์ของเจ้าหญิงอรุณฉายแพร่กระจายไปทั่วทั้งเมืองเหนือและเมืองใต้ เจ้าหญิงจันทราวดีทรงโศกเศร้าเสียพระทัยเป็นอย่างมาก พระองค์ทรงตรัสว่า "เราไม่เคยได้พบเจ้าหญิงอรุณฉาย แต่เราได้ยินกิตติศัพท์ของพระองค์มานานแล้ว พระองค์ทรงเป็นเจ้าหญิงที่แสนงดงามและเมตตา เราเสียใจเป็นอย่างยิ่งที่พระองค์ต้องมาจบชีวิตลงเช่นนี้"

เจ้าหญิงจันทราวดีทรงสั่งให้สร้างอนุสาวรีย์ขึ้นเพื่อเป็นเกียรติแก่เจ้าหญิงอรุณฉาย และทรงให้มีการจัดพิธีรำลึกถึงพระองค์ทุกปี นับแต่นั้นมา เมืองเหนือและเมืองใต้ก็มีความสัมพันธ์อันดีต่อกัน และแม่น้ำสายที่เคยเป็นอุปสรรคก็กลายเป็นสัญลักษณ์แห่งควา

มสามัคคีและความเคารพซึ่งกันและกัน

-----

Q187

นิทานแม่นาค

นิทานพื้นบ้านเรื่องเจ้าหญิงแห่งนครไทยกล่าวถึงแม่นากพระโขนง ผีไทยที่มีชื่อเสียงซึ่งเรื่องราวของเธออิงจากเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในรัชสมัยของพระบาทสมเด็จพระจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว แม่นากเป็นหญิงสาวสวยที่อาศัยอยู่ริมคลองพระโขนงและมีความรักที่ไม่เสื่อมคลายต่อสามีของเธอ มัก เมื่อมักถูกเกณฑ์เข้ากองทัพไทยและถูกส่งไปทำสงคราม นากก็เสียชีวิตขณะคลอดบุตร แต่เมื่อมักกลับบ้าน เขาก็พบว่าภรรยาและลูกของเขากำลังรอเขาอยู่ อย่างไรก็ตาม เพื่อนบ้านเตือนเขาว่าเขากำลังอยู่กับผี และในที่สุดเขาก็ตระหนักถึงเรื่องนี้เมื่อเขาเห็นนากยืดแขนของเธอไปในระยะทางที่เป็นไปไม่ได้เพื่อหยิบมะนาวที่หล่น แม่นากสร้างความหวาดกลัวให้กับผู้คนในพระโขนง แต่ในที่สุดเธอก็ถูกพระเกจิอาจารย์ผู้ทรงพลังจับตัวและขังไว้ในไหดินเผา ซึ่งถูกโยนลงคลองพระโขนง เรื่องราวของแม่นากพระโขนงได้รับความนิยมอย่างต่อเนื่องและเป็นหัวข้อของภาพยนตร์ ละครโทรทัศน์ และสื่อสิ่งพิมพ์มากมาย

-----

Q188

นิทานผีถามทาง

ในคืนที่มืดมิดและหนาวเหน็บ ชายหนุ่มคนหนึ่งชื่อว่า "เอก" เดินทางกลับบ้านในชนบทที่ห่างไกล เขาหลงทางในป่าทึบและเริ่มรู้สึกกลัว

ขณะที่เอกเดินไปเรื่อยๆ เขาได้ยินเสียงกระซิบข้างหู "ทางนี้... ทางนี้..."

เอกหันไปมอง แต่ไม่เห็นใคร เขาเดินตามเสียงนั้นไปเรื่อยๆ จนกระทั่งมาถึงกระท่อมหลังเล็กๆ ที่ดูเก่าและทรุดโทรม

เอกเคาะประตูและมีหญิงชราผมขาวโพลนเปิดประตู เธอมีดวงตาที่ลึกและน่ากลัว

"เข้ามาสิหนุ่มน้อย" หญิงชราพูดด้วยเสียงแหบแห้ง "ฉันจะช่วยให้เจ้าหาทางกลับบ้าน"

เอกลังเลอยู่ครู่หนึ่ง แต่ความหนาวและความกลัวทำให้เขาตัดสินใจเข้าไปในกระท่อม

หญิงชราพาเอกไปที่เตาผิงและชงชาให้เขา เอกจิบชาไปพลางเล่าเรื่องราวของเขาให้หญิงชราฟัง

ขณะที่เอกเล่าเรื่องราวของเขา หญิงชราก็เริ่มร้องไห้ เธอเล่าให้เอกฟังว่าเธอเป็นผีที่หลงทางและไม่สามารถหาทางกลับบ้านได้

เอกรู้สึกสงสารหญิงชรา เขาจึงสัญญากับเธอว่าจะช่วยหาทางกลับบ้านให้

เอกและหญิงชราใช้เวลาหลายวันในการค้นหาทางกลับบ้านของหญิงชรา ในที่สุดพวกเขาก็พบเส้นทางเล็กๆ ที่นำไปสู่หมู่บ้านที่หญิงชราเคยอาศัยอยู่

หญิงชราดีใจมาก เธอขอบคุณเอกที่ช่วยเธอหาทางกลับบ้าน เธอสัญญากับเอกว่าจะไม่หลงทางอีกแล้ว

เอกกลับถึงบ้านอย่างปลอดภัยและเล่าเรื่องราวของเขาให้เพื่อนๆ ฟัง เพื่อนๆ ของเอกต่างก็ประหลาดใจและไม่เชื่อเรื่องราวของเขา

แต่เอกรู้ว่าเรื่องราวของเขาเป็นเรื่องจริง และเขาจะไม่มีวันลืมความเมตตาของหญิงชราผีที่ช่วยเขาหาทางกลับบ้าน

-----

Q189

นิทานธรรมะก่อนนอน

กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว มีเด็กชายคนหนึ่งชื่อว่า "อาทิตย์" เขาเป็นเด็กที่ขยันและฉลาด แต่ก็ดื้อรั้นและชอบเอาแต่ใจตัวเองอยู่เสมอ

วันหนึ่ง อาทิตย์กำลังเล่นซ่อนหากับเพื่อนๆ อยู่ในป่า เขาซ่อนตัวอยู่ในพุ่มไม้และเผลอหลับไป เมื่อตื่นขึ้นมา เขาก็พบว่าเพื่อนๆ ของเขาหายไปหมดแล้ว และเขาก็หลงทางในป่า

อาทิตย์เดินหาทางออกอยู่นาน แต่ก็ไม่พบ เขาเริ่มกลัวและหิว เขาเดินไปเรื่อยๆ จนกระทั่งมาถึงกระท่อมหลังหนึ่ง เขาเคาะประตูและมีชายชราคนหนึ่งเปิดประตูออกมา

"หนูหลงทางมาเหรอลูก" ชายชราถาม

"ครับคุณลุง" อาทิตย์ตอบ

"เข้ามาพักที่นี่ก่อนเถอะ" ชายชราเชิญ

อาทิตย์เข้าไปในกระท่อมและเล่าเรื่องราวของเขาให้ชายชราฟัง ชายชราฟังอย่างตั้งใจและเมื่ออาทิตย์เล่าจบ ชายชราก็พูดว่า

"หนูอาทิตย์เอ๋ย การหลงทางในป่าก็เหมือนกับการหลงทางในชีวิต บางครั้งเราก็อาจจะหลงทางเพราะความดื้อรั้นและเอาแต่ใจของเราเอง"

"แล้วผมจะหาทางออกได้ยังไงครับ" อาทิตย์ถาม

"หนูต้องกลับไปที่จุดเริ่มต้นและเริ่มต้นใหม่" ชายชราตอบ

"แต่ผมไม่รู้ว่าจุดเริ่มต้นอยู่ที่ไหน" อาทิตย์บอก

"จุดเริ่มต้นก็คือการรู้จักตัวเอง รู้ว่าเราเป็นใครและเราต้องการอะไร เมื่อหนูรู้จักตัวเองแล้ว หนูก็จะหาทางออกได้เอง" ชายชราอธิบาย

อาทิตย์นั่งคิดคำพูดของชายชรา เขาเริ่มสำรวจความคิดและความรู้สึกของตัวเอง เขาพบว่าเขาเป็นคนดื้อรั้นและเอาแต่ใจตัวเองจริง เขาจึงตั้งใจว่าจะเปลี่ยนแปลงตัวเอง

เมื่ออาทิตย์เปลี่ยนแปลงตัวเองแล้ว เขาก็รู้สึกเหมือนกับว่ามีแสงสว่างส่องนำทางให้เขา เขาเดินออกจากกระท่อมและเดินไปตามทางที่เขาคิดว่าถูกต้อง เขาเดินไปเรื่อยๆ จนกระทั่งมาถึงหมู่บ้านของเขา

อาทิตย์ดีใจมากที่ได้กลับบ้าน เขาเล่าเรื่องราวของเขาให้เพื่อนๆ และครอบครัวฟัง ทุกคนต่างก็ชื่นชมในความเปลี่ยนแปลงของเขา และอาทิตย์ก็ได้เรียนรู้บทเรียนอันมีค่าเกี่ยวกับการหลงทางและการหาทางออกในชีวิต

-----

Q204

นิทานจอห์นคนใจดี

กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว มีชายหนุ่มคนหนึ่งชื่อว่า จอห์น เขาเป็นคนใจดีและมีเมตตา แต่เขามักจะกังวลและเครียดอยู่เสมอ วันหนึ่ง จอห์นได้พบกับพระภิกษุรูปหนึ่ง พระภิกษุรูปนั้นได้สอนให้จอห์นฝึกสมาธิและเจริญสติ จอห์นได้ปฏิบัติตามคำสอนของพระภิกษุอย่างสม่ำเสมอ และในไม่ช้าเขาก็เริ่มรู้สึกสงบและมีความสุขมากขึ้น

วันหนึ่ง จอห์นได้เดินผ่านป่า เขาเห็นนกตัวหนึ่งติดอยู่ในกับดัก จอห์นรู้สึกสงสารนกตัวนั้นมาก เขาจึงรีบปล่อยนกออกจากกับดัก นกตัวนั้นได้บินขึ้นไปบนท้องฟ้าและร้องเพลงอย่างมีความสุข จอห์นรู้สึกมีความสุขมากที่ได้ช่วยชีวิตนกตัวนั้น

ตั้งแต่นั้นมา จอห์นก็ได้ฝึกสมาธิและเจริญสติเป็นประจำ เขากลายเป็นคนที่มีความสุขและสงบมากขึ้น และเขาก็ได้ช่วยเหลือผู้อื่นอยู่เสมอ

นิทานเรื่องนี้สอนให้เราได้รู้ว่า การฝึกสมาธิและเจริญสติสามารถช่วยให้เรามีความสุขและสงบมากขึ้น และการช่วยเหลือผู้อื่นสามารถทำให้เรามีความสุขได้เช่นกัน

-----

Q205

นิทานคนมีศีล

กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว มีชายหนุ่มคนหนึ่งชื่อว่า "บุญ" เขาเป็นคนมีศีลธรรมและจิตใจดีงาม เขาอาศัยอยู่ในหมู่บ้านเล็กๆ ที่เงียบสงบและมีชีวิตที่เรียบง่าย

วันหนึ่ง ขณะที่บุญกำลังเดินผ่านป่า เขาก็ได้ยินเสียงร้องขอความช่วยเหลือ เขาเดินตามเสียงไปจนพบชายชราคนหนึ่งนอนอยู่บนพื้น ชายชรามีอาการบาดเจ็บสาหัสและดูเหมือนจะสิ้นหวัง

บุญไม่ลังเลที่จะช่วยเหลือชายชรา เขาพาชายชรากลับบ้านและดูแลรักษาจนกว่าจะหายดี ชายชราซาบซึ้งใจในความเมตตาของบุญมากและบอกเขาว่าเขาเป็นคนมีบุญคุณ

ไม่นานหลังจากนั้น ชายชราก็เสียชีวิต และทิ้งสมบัติทั้งหมดของเขาให้กับบุญ บุญใช้สมบัติเหล่านั้นเพื่อช่วยเหลือผู้ยากไร้และทำความดีต่างๆ เขาสร้างโรงเรียน โรงพยาบาล และวัดวาอารามเพื่อช่วยเหลือผู้คนในหมู่บ้าน

ด้วยความมีศีลธรรมและความเมตตาของเขา บุญจึงกลายเป็นที่เคารพนับถือของผู้คนในหมู่บ้าน เขาได้รับการยกย่องว่าเป็น "คนมีศีล" และเป็นตัวอย่างของการใช้ชีวิตที่ดี

และนับจากนั้นเป็นต้นมา นิทานเรื่อง "คนมีศีล" ก็ถูกเล่าขานสืบต่อกันมาเพื่อสอนให้ผู้คนรู้จักทำความดีและมีศีลธรรม

-----

Q206

นิทานคนชื่อสัตย์

กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว มีชายหนุ่มคนหนึ่งชื่อสัตย์ เขาเป็นคนซื่อสัตย์และขยันขันแข็งมาก วันหนึ่งขณะที่สัตย์กำลังเดินผ่านป่า เขาก็ได้ยินเสียงร้องขอความช่วยเหลือ เขาจึงรีบวิ่งไปตามเสียงนั้นและพบหญิงสาวคนหนึ่งนอนอยู่บนพื้น หญิงสาวบอกกับสัตย์ว่าเธอถูกโจรปล้นและทำร้ายร่างกาย สัตย์จึงรีบพาหญิงสาวไปหาหมอและช่วยเหลือเธอจนหายดี

หลังจากนั้น หญิงสาวก็ได้เล่าเรื่องราวของเธอให้สัตย์ฟัง เธอบอกว่าเธอเป็นเจ้าหญิงแห่งอาณาจักรแห่งหนึ่ง และโจรที่ปล้นเธอไปนั้นเป็นโจรกลุ่มเดียวกับที่ปล้นสมบัติของอาณาจักรไป เมื่อสัตย์ได้ยินดังนั้น เขาก็ตัดสินใจที่จะช่วยเหลือเจ้าหญิงและอาณาจักรของเธอ สัตย์จึงเดินทางไปยังอาณาจักรของเจ้าหญิงและเล่าเรื่องราวทั้งหมดให้กษัตริย์ฟัง กษัตริย์จึงสั่งให้สัตย์นำทหารไปตามจับโจรกลุ่มนั้นมาลงโทษ

สัตย์และทหารได้ออกเดินทางไปตามหาโจรกลุ่มนั้น และในที่สุดก็สามารถจับกุมโจรทั้งหมดได้สำเร็จ โจรกลุ่มนั้นถูกนำตัวไปลงโทษ และสมบัติของอาณาจักรก็ได้คืนกลับมาทั้งหมด กษัตริย์ทรงปลาบปลื้มใจในความซื่อสัตย์และความกล้าหาญของสัตย์มาก จึงทรงแต่งตั้งให้สัตย์เป็นอัศวินแห่งอาณาจักร และได้ยกเจ้าหญิงให้แต่งงานกับสัตย์

สัตย์และเจ้าหญิงได้ครองรักกันอย่างมีความสุข และครองอาณาจักรด้วยความซื่อสัตย์และยุติธรรม ตราบจนสิ้นอายุขัย

-----

Q207

นิทานคนมีความชื่อสัตย์หน้าที่

กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว มีชายหนุ่มชื่อจอห์น เขาเป็นคนซื่อสัตย์และขยันขันแข็งมาก จอห์นทำงานเป็นคนรับใช้ในบ้านหลังใหญ่ของเศรษฐีผู้มั่งคั่ง

วันหนึ่ง เศรษฐีได้มอบหมายให้จอห์นไปซื้อของที่ตลาด จอห์นก็ไปตามคำสั่งซื้อของเสร็จแล้ว จอห์นก็รีบกลับมาที่บ้าน

ระหว่างทางกลับบ้าน จอห์นได้พบกับถุงเงินใบหนึ่งตกอยู่ริมถนน จอห์นหยิบถุงเงินขึ้นมาดู พบว่าข้างในมีเงินจำนวนมาก จอห์นรู้ดีว่าเงินนี้ไม่ใช่ของเขา แต่เขาก็เกิดความโลภขึ้นมา

จอห์นคิดว่าเขาสามารถเก็บเงินนี้ไว้ได้โดยที่ไม่มีใครรู้ แต่แล้วเขาก็ได้ยินเสียงในใจของเขาบอกว่า "จอห์น อย่าทำเช่นนั้น เงินนี้ไม่ใช่ของเจ้า เจ้าต้องนำมันไปคืนเจ้าของ"

จอห์นต่อสู้กับความโลภของตัวเองอยู่นาน ในที่สุดเขาก็ตัดสินใจที่จะนำเงินไปคืนเจ้าของ จอห์นรีบวิ่งกลับไปที่ตลาดและตามหาเจ้าของถุงเงินจนเจอ

เมื่อจอห์นได้คืนถุงเงินให้กับเจ้าของ เจ้าของถุงเงินดีใจมาก เขาถามจอห์นว่าต้องการรางวัลอะไร จอห์นตอบว่าเขาไม่ต้องการรางวัลใดๆ ทั้งสิ้น เขามีความสุขที่ได้ทำสิ่งที่ถูกต้อง

เจ้าของถุงเงินประทับใจในความซื่อสัตย์ของจอห์นมาก เขาจึงมอบรางวัลให้กับจอห์นเป็นจำนวนเงินก้อนหนึ่ง จอห์นขอบคุณเจ้าของถุงเงินและกลับบ้านไป

ตั้งแต่นั้นมา จอห์นก็ได้รับการยกย่องจากทุกคนในหมู่บ้านว่าเป็นคนซื่อสัตย์และมีคุณธรรม จอห์นได้พิสูจน์ให้เห็นว่าความซื่อสัตย์เป็นสิ่งที่มีค่ามากกว่าความโลภ และการทำสิ่งที่ถูกต้องนั้นจะนำมาซึ่งความสุขและความสำเร็จในชีวิต

-----

Q208

นิทานคนไม่ศีลธรรม

กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว มีชายหนุ่มคนหนึ่งชื่อว่าจอห์น เขาเป็นคนไม่ซื่อสัตย์และไม่ซื่อสัตย์ เขาโกหก ขโมย และนอกใจภรรยาของเขาอยู่เสมอ วันหนึ่ง จอห์นกำลังเดินผ่านป่าเมื่อเขาพบชายชราคนหนึ่ง ชายชราเตือนจอห์นว่าหากเขายังคงดำเนินชีวิตในแบบที่เป็นอยู่ เขาจะต้องเผชิญกับความโชคร้ายอย่างใหญ่หลวง จอห์นหัวเราะเยาะชายชราและเดินต่อไป

ไม่นานหลังจากนั้น จอห์นก็ล้มป่วย เขาป่วยหนักมากจนไม่สามารถทำงานได้ ภรรยาของเขาต้องดูแลเขาและทำงานเพื่อเลี้ยงดูครอบครัว จอห์นรู้สึกละอายใจและเสียใจในสิ่งที่เขาได้ทำ เขาตระหนักว่าชายชราพูดถูกและเขาควรจะเปลี่ยนแปลงวิถีชีวิตของเขา

จอห์นเริ่มไปโบสถ์และอธิษฐานขอการให้อภัยจากพระเจ้า เขาเริ่มซื่อสัตย์และซื่อสัตย์และปฏิบัติต่อภรรยาของเขาด้วยความเคารพ ในไม่ช้า สุขภาพของเขาก็ดีขึ้นและเขาก็สามารถกลับไปทำงานได้ ครอบครัวของเขามีความสุขมากและจอห์นก็กลายเป็นคนใหม่

จอห์นได้เรียนรู้บทเรียนอันมีค่าในชีวิต เขาเรียนรู้ว่าการไม่ซื่อสัตย์และไม่ซื่อสัตย์จะนำมาซึ่งความโชคร้ายเท่านั้น แต่การซื่อสัตย์และซื่อสัตย์จะนำมาซึ่งความสุขและความเจริญรุ่งเรือง

-----

Q209