นิทานวันที่21/4/2567

สวัสดีครับเพื่อนๆอยากจะสนับสนุนนิทานและคำกลอนของอ้ายจำเรียน แต่งโดยใช้เอไอช่วยแต่งให้บางเรื่องอ่านจะขวิดจะขัด อ้ายจำเรียนต้องโทษด้วยนะครับ อยากให้กำลังเล็กๆน้อยๆด้วยการโอนเงินได้ที่

 พร้อมเพย์เบอร์👉0892718015

ทรูมันนี่วอเลทเบอร์👉0892718015

           นาย จำเรียน จันทร์รักษา

          ขอบคุณมากครับ

สุดท้ายนี้อ้ายจำเรียนไม่มีอะไรให้นอกจากอวยพรให้

อ้ายจำเรียนขอให้น้องๆคนที่ใจดีกับอ้ายจำเรียนและใจดีมีความแมตตาต่อผู้อื่นทุกคนสุขสันต์ทุกวันไม่เจ็บไม่ป่วย ปราศจากโรคภัยไข้เจ็บ ขอให้พระคุ้มครองคุณและครอบครัว  ขอให้สุขสมหวังในทุกสิ่งที่ปรารถนา ขอให้การเรียนการงานการซื้อขายและธุรกิจ  ราบรื่นสดใสปราศจากอุปสรรคทั้งปวง ขอให้สวยหล่อกันทุกคน ขอให้มีความสุขในการตอกกับแฟนราบรื่น จนถึงสวรรค์วิมานกันทุกคนนะครับ

นิทานเรื่องอ้ายจำเรียนกลับถูกภรรยานอกใจ

กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว มีชายหนุ่มชื่อจำเรียน เขาเป็นคนขยันและใฝ่เรียน เมื่อเขาโตขึ้น เขาได้แต่งงานกับหญิงสาวชื่อคำแก้ว ทั้งสองรักกันมากและใช้ชีวิตอย่างมีความสุข

วันหนึ่ง จำเรียนตัดสินใจออกเดินทางไปเรียนต่อต่างประเทศ เขาบอกลาคำแก้วและสัญญาว่าจะกลับมาหาเธอในไม่ช้า คำแก้วรู้สึกเศร้าที่ต้องจากสามี แต่เธอก็เข้าใจและสนับสนุนความฝันของเขา

จำเรียนเรียนอย่างหนักและจบการศึกษาด้วยเกียรตินิยม เขาได้งานดีๆ ในต่างประเทศและตัดสินใจอยู่ต่ออีกสองสามปีเพื่อเก็บเงินและสร้างฐานะ

ในขณะเดียวกัน คำแก้วก็รอคอยการกลับมาของสามีอย่างใจจดใจจ่อ เธอทำงานหนักเพื่อเลี้ยงดูตัวเองและเฝ้าหวังว่าสักวันหนึ่งจำเรียนจะกลับมาหาเธอ

แต่แล้ววันหนึ่ง คำแก้วก็ได้รับจดหมายจากจำเรียน จดหมายนั้นบอกว่าเขาได้พบรักกับหญิงสาวคนใหม่และจะไม่กลับมาหาเธออีกแล้ว คำแก้วรู้สึกหัวใจสลาย เธอไม่เข้าใจว่าทำไมสามีที่เธอรักถึงทรยศเธอได้

คำแก้วเสียใจและโศกเศร้าเป็นเวลานาน เธอไม่สามารถลืมจำเรียนได้และยังคงรักเขาอยู่เสมอ ในที่สุด เธอตัดสินใจแต่งงานใหม่กับชายหนุ่มที่รักและดูแลเธอ

หลายปีต่อมา จำเรียนกลับมาเมืองไทย เขาประสบความสำเร็จในหน้าที่การงานและมีครอบครัวใหม่ แต่ในใจลึกๆ เขายังคงคิดถึงคำแก้วอยู่เสมอ เขาพยายามติดต่อเธอแต่ก็ไม่สำเร็จ

ในที่สุด จำเรียนก็ได้พบกับคำแก้วอีกครั้งที่งานเลี้ยงรุ่น ทั้งสองต่างก็ดีใจที่ได้เจอกันอีกครั้ง แต่ก็ยังมีความรู้สึกอึดอัดใจอยู่บ้าง คำแก้วเล่าให้จำเรียนฟังว่าเธอได้แต่งงานใหม่และมีความสุขดีแล้ว

จำเรียนรู้สึกเสียใจที่เขาได้ทำร้ายคำแก้ว แต่เขาก็เคารพการตัดสินใจของเธอ เขาอวยพรให้เธอมีความสุขและจากไปโดยไม่หันหลังกลับ

-----

Q170นิทานเรื่องอ้ายจำเรียนหลงรักน้องสัมที่บ้านนา

กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว มีชายหนุ่มรูปงามนามว่า อ้ายจำเรียน เขาเป็นชาวนาที่ขยันขันแข็งและมีจิตใจดีงาม วันหนึ่งขณะที่อ้ายจำเรียนกำลังไถนาอยู่ เขาได้ยินเสียงเพลงอันไพเราะลอยมาตามสายลม อ้ายจำเรียนเงยหน้าขึ้นมองและเห็นหญิงสาวรูปงามนางหนึ่งกำลังเดินอยู่บนคันนา นางมีผิวพรรณผุดผ่องดั่งดอกบัว และดวงตาดำขลับเป็นประกายราวกับดวงดาวบนท้องฟ้า อ้ายจำเรียนตกหลุมรักนางตั้งแต่แรกเห็น

หญิงสาวผู้นั้นมีนามว่า น้องสัม นางเป็นลูกสาวของผู้ใหญ่บ้านในหมู่บ้านใกล้เคียง น้องสัมเป็นหญิงสาวที่อ่อนหวานและขยันขันแข็ง นางมักจะช่วยพ่อแม่ทำงานในไร่นา และยังเป็นที่รักใคร่ของชาวบ้านทั้งหมู่บ้าน อ้ายจำเรียนตัดสินใจที่จะไปสู่ขอน้องสัมจากพ่อแม่ของนาง แต่พ่อแม่ของน้องสัมไม่ยินยอม เพราะอ้ายจำเรียนเป็นเพียงชาวนาธรรมดาๆ ไม่คู่ควรกับลูกสาวของตน

อ้ายจำเรียนไม่ย่อท้อ เขาพยายามพิสูจน์ตนเองโดยการทำงานหนักและเก็บหอมรอมริบเงินทองจนกระทั่งมีฐานะดีขึ้น พ่อแม่ของน้องสัมเห็นความพยายามของอ้ายจำเรียน จึงยินยอมให้ทั้งสองแต่งงานกัน อ้ายจำเรียนและน้องสัมใช้ชีวิตคู่ด้วยความสุขและความรัก พวกเขามีลูกด้วยกันหลายคน และเป็นที่เคารพรักของชาวบ้านทั้งหมู่บ้าน

-----

Q171

นิทานเรื่องอ้ายจำเรียนแอบรักหญิงที่บ้านนา

กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว ในหมู่บ้านเล็กๆ แห่งหนึ่ง มีชายหนุ่มชื่ออ้ายจำเรียน เขาเป็นคนขยันและฉลาด แต่ยากจนมาก วันหนึ่ง ขณะที่เขากำลังไถนาอยู่ เขาก็ได้ยินเสียงเพลงอันไพเราะมาจากบ้านหลังหนึ่งใกล้ๆ

อ้ายจำเรียนแอบมองเข้าไปในบ้านและเห็นหญิงสาวสวยคนหนึ่งกำลังนั่งปั่นฝ้ายอยู่ เธอมีผิวขาวผ่อง ดวงตาคมกริบ และรอยยิ้มที่สดใส อ้ายจำเรียนตกหลุมรักเธอตั้งแต่แรกเห็น

ตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมา อ้ายจำเรียนก็แอบไปที่บ้านของหญิงสาวทุกวัน หวังว่าจะได้เจอเธออีกครั้ง แต่เธอก็ไม่เคยออกมาเลย อ้ายจำเรียนจึงตัดสินใจเขียนจดหมายสารภาพรักและแอบสอดไว้ใต้ประตูบ้านของเธอ

วันรุ่งขึ้น อ้ายจำเรียนกลับไปที่บ้านของหญิงสาวอีกครั้งด้วยใจที่เต้นระรัว เขาหวังว่าเธอจะอ่านจดหมายของเขาแล้ว แต่ก็ต้องผิดหวังเมื่อเห็นว่าจดหมายยังคงอยู่ที่เดิม

อ้ายจำเรียนเสียใจมาก เขาคิดว่าหญิงสาวคงไม่สนใจเขา เขาจึงตัดสินใจที่จะลืมเธอและแต่งงานกับหญิงสาวคนอื่นในหมู่บ้าน แต่ถึงแม้ว่าเขาจะแต่งงานแล้ว เขาก็ยังคงคิดถึงหญิงสาวที่บ้านนาอยู่เสมอ

หลายปีต่อมา อ้ายจำเรียนได้กลายเป็นชายชรา เขาอาศัยอยู่กับภรรยาในบ้านหลังเล็กๆ และเลี้ยงชีพด้วยการทำนา วันหนึ่ง ขณะที่เขากำลังไถนาอยู่ เขาก็ได้ยินเสียงเพลงอันไพเราะมาจากบ้านหลังหนึ่งใกล้ๆ

อ้ายจำเรียนเงยหน้าขึ้นมองและเห็นหญิงชราคนหนึ่งกำลังนั่งปั่นฝ้ายอยู่ เธอมีผิวเหี่ยวย่น ดวงตาพร่ามัว และรอยยิ้มที่เศร้าสร้อย อ้ายจำเรียนจำได้ทันทีว่าเธอคือหญิงสาวที่เขาแอบรักเมื่อหลายสิบปีก่อน

อ้ายจำเรียนรีบวิ่งไปหาเธอและถามว่า "เจ้าคือหญิงสาวที่บ้านนาหรือไม่"

หญิงชราหันมามองเขาและยิ้ม "ใช่แล้ว ฉันคือหญิงสาวที่เจ้าแอบรัก"

"แล้วทำไมเจ้าถึงไม่ตอบจดหมายของฉัน" อ้ายจำเรียนถาม

"ฉันอ่านจดหมายของเจ้าแล้ว" หญิงชราตอบ "แต่ฉันไม่รู้ว่าจะตอบอย่างไร ฉันเป็นลูกสาวของผู้ใหญ่บ้าน และเจ้าเป็นเพียงชาวนาที่ยากจน ฉันรู้ว่าพ่อของฉันจะไม่ยอมให้เราแต่งงานกัน"

"แต่เจ้ารักฉันหรือไม่" อ้ายจำเรียนถาม

"ฉันรักเจ้า" หญิงชราตอบ "แต่ความรักของเราเป็นไปไม่ได้"

อ้ายจำเรียนและหญิงชราต่างก็ร้องไห้ พวกเขารู้ว่าความรักของพวกเขาจะไม่มีวันสมหวังได้อีกแล้ว

ตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมา อ้ายจำเรียนก็แวะไปเยี่ยมหญิงชราที่บ้านนาเป็นประจำ พวกเขาเล่าเรื่องราวต่างๆ ให้กันฟังและร้องเพลงด้วยกัน พวกเขาเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันจนกระทั่งแก่เฒ่าและเสียชีวิตในที่สุด

-----

Q172

นิทานเรื่องอ้ายจำเรียนพบรักกับมะนาวในห้องห้องน้ำ

ในห้องน้ำอันแสนคับแคบที่เต็มไปด้วยเสียงน้ำไหลและกลิ่นอับชื้น อ้ายจำเรียน หนุ่มน้อยผู้ขี้อายได้พบกับมะนาว หญิงสาวผู้สดใสร่าเริงเป็นครั้งแรก

"อุ๊ย!" เสียงร้องตกใจของมะนาวดังขึ้นเมื่อเธอเปิดประตูเข้ามาและพบกับอ้ายจำเรียนที่กำลังยืนล้างมืออยู่ที่อ่างล้างหน้า

"ขอโทษครับ" อ้ายจำเรียนกล่าวด้วยใบหน้าแดงก่ำ "ผมไม่รู้ว่ามีคนอยู่ข้างใน"

"ไม่เป็นไรค่ะ" มะนาวตอบกลับด้วยรอยยิ้ม "ฉันก็เพิ่งเข้ามาเหมือนกัน"

ทั้งสองยืนมองหน้ากันอย่างอึดอัดใจสักครู่ ก่อนที่มะนาวจะเอ่ยขึ้นว่า "ฉันชื่อมะนาวค่ะ"

"ผมชื่ออ้ายจำเรียนครับ" อ้ายจำเรียนตอบกลับ

"ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ" มะนาวกล่าว "ฉันเรียนอยู่ชั้นปีที่ 1 คณะบริหารธุรกิจ"

"ผมเรียนอยู่ชั้นปีที่ 2 คณะวิศวกรรมศาสตร์ครับ" อ้ายจำเรียนตอบ

ทั้งสองพูดคุยกันอย่างถูกคอราวกับว่ารู้จักกันมานานแล้ว พวกเขาแลกเปลี่ยนความสนใจและความฝันของกันและกัน เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็วราวกับสายน้ำไหล

"ฉันต้องไปแล้วค่ะ" มะนาวกล่าวเมื่อได้ยินเสียงโทรศัพท์ของเธอ

"ผมไปส่งนะครับ" อ้ายจำเรียนอาสารับหน้าที่

ทั้งสองเดินออกจากห้องน้ำด้วยกันและเดินไปที่ลานจอดรถ มะนาวหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูและพบว่าเป็นสายจากเพื่อนของเธอ

"เพื่อนฉันโทรมา ฉันต้องรีบไปแล้ว" มะนาวกล่าว

"ไม่เป็นไรครับ" อ้ายจำเรียนตอบ "ผมเข้าใจ"

มะนาวหันมายิ้มให้กับอ้ายจำเรียน "ฉันดีใจที่ได้เจอนายนะ"

"ผมก็เหมือนกันครับ" อ้ายจำเรียนตอบกลับ

มะนาวขึ้นรถและขับออกไป อ้ายจำเรียนมองตามจนรถของเธอหายลับไปจากสายตา เขาไม่รู้ว่าจะได้เจอกับเธออีกครั้งเมื่อไหร่ แต่เขาก็หวังว่าจะมีโอกาสได้พบเธออีกครั้ง

-----

Q173

นิทานเรื่องอ้ายจำเรียนพบรักกับน้องแรมในป่าอ้อย

กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว ในหมู่บ้านเล็กๆ แห่งหนึ่ง มีชายหนุ่มรูปงามนามว่า อ้ายจำเรียน เขาเป็นคนขยันขันแข็งและฉลาดเฉลียว แต่ยากจนแสนเข็ญ ส่วนน้องแรมนั้นเป็นหญิงสาวแสนสวยและอ่อนโยน ลูกสาวของผู้ใหญ่บ้านผู้มั่งคั่ง

วันหนึ่ง อ้ายจำเรียนออกไปหาหน่อไม้ในป่าอ้อยอันกว้างใหญ่ ขณะที่เขากำลังเดินไปตามทาง เขาก็ได้ยินเสียงร้องไห้ของหญิงสาว เขาจึงรีบวิ่งไปดู และพบว่าเป็นน้องแรมกำลังนั่งร้องไห้อยู่ใต้ต้นอ้อย

อ้ายจำเรียนถามน้องแรมว่าเกิดอะไรขึ้น น้องแรมจึงเล่าให้ฟังว่า เธอพลัดหลงจากบ่าวไพร่ขณะที่กำลังเก็บดอกอ้อย เธอเดินหลงทางมาหลายชั่วโมงแล้วและไม่รู้จะกลับบ้านอย่างไร

อ้ายจำเรียนรู้สึกสงสารน้องแรม จึงอาสาพาเธอกลับบ้าน น้องแรมดีใจมากและขอบคุณอ้ายจำเรียน พวกเขาเดินไปด้วยกันจนถึงหมู่บ้าน และน้องแรมก็พาอ้ายจำเรียนไปบ้านของเธอ

พ่อแม่ของน้องแรมดีใจมากที่เห็นลูกสาวปลอดภัย พวกเขาขอบคุณอ้ายจำเรียนที่ช่วยเหลือลูกสาวของตน และเชิญให้อ้ายจำเรียนอยู่ทานข้าวด้วย อ้ายจำเรียนได้พูดคุยกับพ่อแม่ของน้องแรม และพวกเขาก็รู้ว่าอ้ายจำเรียนเป็นคนดีและขยันขันแข็ง

หลังจากวันนั้น อ้ายจำเรียนและน้องแรมก็ได้พบกันบ่อยๆ พวกเขาตกหลุมรักซึ่งกันและกัน ในที่สุด อ้ายจำเรียนก็ตัดสินใจไปสู่ขอน้องแรมจากพ่อแม่ของเธอ พ่อแม่ของน้องแรมยินยอมเพราะเห็นว่าอ้ายจำเรียนเป็นคนดีและเหมาะสมกับลูกสาวของตน

อ้ายจำเรียนและน้องแรมจึงได้แต่งงานกันและใช้ชีวิตอย่างมีความสุขตลอดไป

-----

Q174

นิทานเรื่องอ้ายจำเรียนพบรักกับน้องปลายในใต้สะพานลอย

ณ ใต้สะพานลอยอันวุ่นวายใจกลางเมืองหลวง อ้ายจำเรียน หนุ่มนักศึกษาผู้ยากไร้ ได้พบกับ น้องปลาย หญิงสาวผู้มีชีวิตที่แตกต่างราวฟ้ากับเหว

อ้ายจำเรียนใช้ชีวิตอยู่ใต้สะพานลอยแห่งนี้มาหลายปีแล้ว เขาทำงานรับจ้างเล็กๆ น้อยๆ เพื่อหาเลี้ยงชีพและเล่าเรียนไปด้วย ชีวิตของเขาเรียบง่ายและโดดเดี่ยว จนกระทั่งวันหนึ่งที่เขาได้พบกับน้องปลาย

น้องปลายเป็นนักศึกษาสาวจากครอบครัวที่ร่ำรวย เธอมาที่สะพานลอยเพื่อแจกอาหารให้กับคนไร้บ้าน ในวันนั้น เธอได้พบกับอ้ายจำเรียนที่นั่งอ่านหนังสืออยู่ใต้สะพาน เธอรู้สึกประทับใจในความมุมานะของเขา จึงได้ชวนเขามารับอาหาร

นับจากวันนั้นเป็นต้นมา อ้ายจำเรียนและน้องปลายก็ได้พบกันบ่อยขึ้น พวกเขาพูดคุย แลกเปลี่ยนความคิดเห็น และช่วยเหลือซึ่งกันและกัน ความสัมพันธ์ของพวกเขาค่อยๆ พัฒนาจากความเป็นเพื่อนกลายเป็นความรัก

อย่างไรก็ตาม ความรักของพวกเขาก็ต้องเผชิญกับอุปสรรคมากมาย ครอบครัวของน้องปลายไม่เห็นด้วยกับความสัมพันธ์นี้ พวกเขาคิดว่าอ้ายจำเรียนไม่คู่ควรกับลูกสาวของตน แต่ทั้งอ้ายจำเรียนและน้องปลายก็ไม่ย่อท้อ พวกเขาต่อสู้เพื่อความรักของตนเอง

ในที่สุด ความรักของอ้ายจำเรียนและน้องปลายก็ชนะทุกอุปสรรค พวกเขาแต่งงานกันและใช้ชีวิตอย่างมีความสุขตลอดไป ใต้สะพานลอยที่ซึ่งความรักของพวกเขาได้เริ่มต้นขึ้น

-----

Q175

นิทานอ้ายจำเรียนรักน้องแป้ง

กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว ในหมู่บ้านเล็กๆ แห่งหนึ่ง มีชายหนุ่มรูปงามนามว่า "อ้ายจำเรียน" เขาเป็นที่หมายปองของสาวๆ ทั้งหมู่บ้าน แต่หัวใจของเขากลับหลงรักเพียงหนึ่งเดียว นั่นคือ "น้องแป้ง" สาวน้อยแสนสวยและอ่อนหวาน

วันหนึ่ง อ้ายจำเรียนตัดสินใจไปสารภาพรักกับน้องแป้ง แต่ทว่าน้องแป้งกลับปฏิเสธเขาอย่างไม่ใยดี น้องแป้งบอกว่าเธอมีคนรักอยู่แล้ว ทำให้อ้ายจำเรียนหัวใจสลาย

อ้ายจำเรียนเสียใจมาก เขาเฝ้าร้องไห้และคร่ำครวญอยู่หลายวัน จนเพื่อนๆ ของเขาอดเป็นห่วงไม่ได้ จึงช่วยกันคิดหาวิธีที่จะทำให้ทั้งสองสมหวัง

เพื่อนๆ ของอ้ายจำเรียนวางแผนกันว่าจะจัดงานเลี้ยงขึ้นที่หมู่บ้าน และเชิญทั้งอ้ายจำเรียนและน้องแป้งมาร่วมงาน ในงานเลี้ยงนั้น เพื่อนๆ ของอ้ายจำเรียนได้ช่วยกันร้องเพลงและเต้นรำ เพื่อสร้างบรรยากาศที่แสนโรแมนติก

ในขณะที่งานเลี้ยงกำลังดำเนินไปอย่างสนุกสนาน อ้ายจำเรียนก็ตัดสินใจเดินไปหาน้องแป้ง และร้องเพลงรักให้เธอฟัง เสียงเพลงที่แสนไพเราะและความจริงใจของอ้ายจำเรียน ทำให้น้องแป้งใจอ่อน เธอเดินเข้าไปหาอ้ายจำเรียนและสารภาพว่าเธอก็แอบรักเขามานานแล้วเช่นกัน

ทั้งสองโอบกอดกันด้วยความดีใจ เพื่อนๆ ของอ้ายจำเรียนต่างก็ปรบมือและส่งเสียงเชียร์ จากนั้นอ้ายจำเรียนและน้องแป้งก็แต่งงานกัน และใช้ชีวิตอย่างมีความสุขตลอดมา

-----

Q148

นิทานอ้ายจำเรียนรักน้องแป้งมีแต่อุปสรรค

ในหมู่บ้านเล็กๆ แห่งหนึ่ง มีชายหนุ่มรูปงามนามว่า "อ้ายจำเรียน" เขาเป็นที่หมายปองของสาวๆ ทั้งหมู่บ้าน แต่หัวใจของเขากลับหลงรักเพียงหนึ่งเดียว นั่นคือ "น้องแป้ง" สาวน้อยแสนสวยและอ่อนหวาน

ทว่าความรักของทั้งคู่ไม่ได้โรยด้วยกลีบกุหลาบ เมื่อพ่อแม่ของน้องแป้งไม่เห็นด้วยกับความสัมพันธ์นี้ เนื่องจากอ้ายจำเรียนเป็นเพียงชาวนาที่ยากจน ในขณะที่น้องแป้งเป็นลูกสาวของผู้ใหญ่บ้านที่ร่ำรวย

อุปสรรคอีกประการหนึ่งก็คือ "คำผาน" ลูกชายของกำนันหมู่บ้านที่หมายปองน้องแป้งเช่นกัน คำผานเป็นหนุ่มรูปหล่อและร่ำรวย เขาจึงพยายามทุกวิถีทางเพื่อแย่งชิงน้องแป้งจากอ้ายจำเรียน

อ้ายจำเรียนและน้องแป้งต้องฝ่าฟันอุปสรรคมากมาย ทั้งการกีดกันจากครอบครัวและการขัดขวางจากคำผาน แต่ความรักของทั้งคู่ก็ไม่เคยลดน้อยลง พวกเขายังคงแอบพบกันและให้กำลังใจซึ่งกันและกัน

วันหนึ่ง อ้ายจำเรียนตัดสินใจไปขอร้องพ่อแม่ของน้องแป้งให้ยินยอมในความรักของเขา แต่พ่อแม่ของน้องแป้งยังคงปฏิเสธ อ้ายจำเรียนจึงตัดสินใจพาน้องแป้งหนีออกจากหมู่บ้าน

ทั้งคู่หนีไปอยู่ที่หมู่บ้านห่างไกล และเริ่มต้นชีวิตใหม่ด้วยกัน พวกเขาทำงานหนักและช่วยเหลือซึ่งกันและกัน จนในที่สุดก็สามารถสร้างครอบครัวที่อบอุ่นและมีความสุขได้

แม้ว่าความรักของอ้ายจำเรียนและน้องแป้งจะต้องเผชิญกับอุปสรรคมากมาย แต่ในที่สุดความรักและความอดทนของพวกเขาก็เอาชนะทุกสิ่ง และทำให้พวกเขามีชีวิตที่มีความสุขตลอดไป

-----

Q149

นิทานอ้ายจำเรียนรักน้องฉันเจออุปสรรค

ในหมู่บ้านอันเงียบสงบแห่งหนึ่ง มีชายหนุ่มผู้มีนามว่า อ้ายจำเรียน เขาเป็นคนขยันและซื่อสัตย์ แต่โชคร้ายที่เขามีฐานะยากจน

วันหนึ่ง ขณะที่อ้ายจำเรียนกำลังทำงานอยู่ในทุ่งนา เขาก็ได้ยินเสียงร้องไห้จากกระท่อมหลังหนึ่ง เขาจึงรีบวิ่งไปดูและพบว่าเป็นหญิงสาวผู้มีนามว่า น้องฉัน น้องฉันเป็นหญิงสาวที่สวยงามและอ่อนโยน นางถูกพ่อแม่บังคับให้แต่งงานกับชายหนุ่มที่ร่ำรวยแต่ชั่วช้า

อ้ายจำเรียนรู้สึกสงสารน้องฉันเป็นอย่างมาก เขาจึงตัดสินใจช่วยเหลือนางโดยการหนีไปด้วยกัน ทั้งสองเดินทางไปยังหมู่บ้านที่ห่างไกลและเริ่มต้นชีวิตใหม่ด้วยกัน

แต่โชคชะตาก็ไม่เป็นใจ เมื่อพ่อแม่ของน้องฉันตามมาพบและพยายามจะพรากนางไปจากอ้ายจำเรียน อ้ายจำเรียนต่อสู้ปกป้องน้องฉันอย่างสุดความสามารถ แต่ก็ไม่สามารถต้านทานพละกำลังของพ่อแม่นางได้

ในที่สุด อ้ายจำเรียนและน้องฉันก็ถูกแยกจากกัน น้องฉันถูกบังคับให้แต่งงานกับชายหนุ่มที่ร่ำรวย ส่วนอ้ายจำเรียนก็ต้องกลับไปใช้ชีวิตอย่างโดดเดี่ยวในหมู่บ้านของตน

แม้ว่าจะต้องแยกจากกัน แต่ความรักของอ้ายจำเรียนและน้องฉันก็ยังคงมั่นคงและไม่เปลี่ยนแปลง ทั้งสองต่างเฝ้ารอคอยวันที่จะได้กลับมาพบกันอีกครั้ง

-----

Q151

นิทานอ้ายจำเรียนรักน้องแพรวา

กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว มีชายหนุ่มรูปงามนามว่า "อ้ายจำเรียน" เขาเป็นคนขยันหมั่นเพียรและมีความรู้มากมาย วันหนึ่งขณะที่เขากำลังเดินอยู่ในป่า เขาก็ได้ยินเสียงร้องไห้ของหญิงสาว จึงรีบวิ่งไปดู

เมื่อไปถึง เขาก็พบหญิงสาวนางหนึ่งนั่งร้องไห้อยู่ใต้ต้นไม้ นางมีรูปโฉมงดงามดั่งนางฟ้า อ้ายจำเรียนจึงเข้าไปถามว่า "น้องสาวไยจึงร้องไห้เช่นนี้"

หญิงสาวจึงเล่าให้ฟังว่า นางชื่อ "แพรวา" เป็นธิดาของเศรษฐีในเมือง แต่ถูกโจรจับตัวมาและกำลังจะถูกขายให้เป็นนางบำเรอ อ้ายจำเรียนฟังแล้วเกิดความสงสาร จึงตัดสินใจช่วยเหลือแพรวา

อ้ายจำเรียนใช้ความรู้และไหวพริบของตนวางแผนช่วยแพรวาหนีจากโจรได้สำเร็จ ทั้งสองจึงเดินทางกลับเมืองด้วยกัน ระหว่างทางพวกเขาได้พูดคุยและทำความรู้จักกันมากขึ้น อ้ายจำเรียนก็ยิ่งหลงรักแพรวามากขึ้นเรื่อยๆ

เมื่อถึงเมือง อ้ายจำเรียนก็พาแพรวาไปหาบิดาของนาง เศรษฐีดีใจมากที่ได้ลูกสาวคืน จึงยกแพรวาให้แต่งงานกับอ้ายจำเรียน ทั้งสองจึงได้ครองรักกันอย่างมีความสุขตลอดไป

-----

Q152

นิทานอ้ายจำเรียนรักน้องเกรชชี่

กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว ในหมู่บ้านเล็กๆ แห่งหนึ่ง มีชายหนุ่มชื่ออ้ายจำเรียน เขาเป็นคนขยันและฉลาด แต่ก็ขี้อายและไม่ค่อยกล้าแสดงออก

วันหนึ่ง ขณะที่อ้ายจำเรียนกำลังเดินผ่านทุ่งนา เขาก็เห็นหญิงสาวสวยคนหนึ่งกำลังนั่งร้องไห้อยู่ริมลำธาร เขาเข้าไปถามไถ่และได้รู้ว่าเธอชื่อเกรชชี่ เธอเป็นลูกสาวของผู้ใหญ่บ้าน แต่ถูกชายหนุ่มคนหนึ่งหลอกลวงและทอดทิ้ง

อ้ายจำเรียนรู้สึกสงสารเกรชชี่มาก เขาจึงอาสารช่วยเหลือเธอโดยพาเธอไปส่งที่บ้านของผู้ใหญ่บ้าน เมื่อผู้ใหญ่บ้านเห็นเกรชชี่กลับมาก็ดีใจมากและขอบคุณอ้ายจำเรียนที่ช่วยเหลือลูกสาวของตน

หลังจากนั้น อ้ายจำเรียนก็แวะเวียนไปเยี่ยมเกรชชี่ที่บ้านเป็นประจำ ทั้งสองคนเริ่มสนิทสนมกันมากขึ้นเรื่อยๆ จนกระทั่งอ้ายจำเรียนตกหลุมรักเกรชชี่เข้าอย่างจัง

แต่ความรักของทั้งคู่ก็ไม่ราบรื่นนัก เพราะผู้ใหญ่บ้านไม่เห็นด้วยกับความสัมพันธ์ของทั้งคู่ เนื่องจากอ้ายจำเรียนเป็นเพียงชาวนาธรรมดาๆ ไม่คู่ควรกับลูกสาวของตน

อ้ายจำเรียนจึงตัดสินใจพิสูจน์ตัวเองให้ผู้ใหญ่บ้านเห็น เขาตั้งใจทำงานหนักและเก็บหอมรอมริบจนสามารถซื้อที่นาเป็นของตัวเองได้สำเร็จ เมื่อผู้ใหญ่บ้านเห็นความตั้งใจและความขยันของอ้ายจำเรียน ก็เริ่มยอมรับในตัวเขา

ในที่สุด อ้ายจำเรียนก็ได้แต่งงานกับเกรชชี่ ทั้งสองคนใช้ชีวิตคู่ด้วยความสุขและความรักจนชั่วชีวิต

-----

Q153